Grigorij Aleksiejewicz Chaliuzin (ros. Григорий Алексеевич Халюзин) (ur. 10 lutego 1897 roku w Wierchnieuralsku, zm. 27 września 1975 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika.
Biografia[]
Grigorij Chaliuzin urodził się 10 lutego 1897 roku w Wierchnieuralsku (obecnie obwód czelabiński). W 1916 roku trafił do Armii Imperium Rosyjskiego i brał udział w I wojnie światowej. W tym samym roku ukończył szkołę wojskową w Carskim Siole. Od marca 1918 roku służył w Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, walczył na Kubaniu, Kaukazie i Zakaukaziu. W 1925 roku ukończył kursy dowódcze w Symbirsku. W listopadzie 1937 roku został dowódcą 96. Dywizji Strzeleckiej.
Na jej czele brał udział w agresji na Polskę i walczył pod Lwowem. W marcu 1941 roku stanął na czele 33. Korpusu Strzeleckiego, z którym walczył podczas operacji Barbarossa. W maju 1942 roku został dowódcą 48. Armii. Brał udział w nieudanej operacji małoarchangielskiej, a w lutym 1943 roku został zastępcą dowódcy 61. Armii. Brał udział w operacji orłowskiej. We wrześniu 1943 roku objął dowództwo nad 89. Korpusem Strzeleckim i brał udział w operacji kalinkowiczowsko-mozyrskiej. Od lutego do lipca 1944 roku przebywał na leczeniu w szpitalu, a później objął dowództwo nad 9. Korpusem Strzeleckim Gwardii. Podczas operacji brzesko-lubelskiej, zdobył Brześć. Jego korpus został przeniesiony do 3. Frontu Bałtyckiego. Uczestniczył w operacjach ryskiej, warszawsko-poznańskiej i pomorskiej. Na początku operacji berlińskiej, ponownie trafił na leczenie do szpitala.
Po wojnie był zastępcą dowódcy Taurydzkiego Okręgu Wojskowego. W 1949 roku został zastępcą komendanta Akademii Wojskowej im. Frunzego. We wrześniu 1953 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 27 września 1975 roku w Moskwie. Został pochowany na cmentarzu Wwiedieńskim.