Gustav Kleikamp (ur. 8 marca 1896 roku w Fiddichow, zm. 13 września 1952 roku w Mülheim an der Ruhr) – niemiecki wojskowy, wiceadmirał Kriegsmarine. Dowódca pancernika Schleswig-Holstein i jeden z dowódców ataku na Westerplatte.
Biografia[]
Gustav Kleikamp urodził się 8 marca 1896 roku w Fiddichow (obecnie Widuchowa, w województwie zachodniopomorskim). 1 kwietnia 1913 roku wstąpił do Kaiserliche Marine i przeszedł szkolenie na krążowniku pancernym Vineta. Następnie uczył się w Szkole Marynarki w Mürwik. Po wybuchu I wojny światowej, trafił na krążownik SMS Derfflinger. Uczestniczył w bitwie na Dogger Bank i bitwie jutlandzkiej. Później kształcił się w szkole okrętów podwodnych. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas i Krzyżem Hanzeatyckim. Po wojnie kontynuował służbę w Reichsmarine i jednocześnie był członkiem Freikorpsu Ehrhardt. W styczniu 1920 roku został awansowany na porucznika. Służył na krążowniku Hamburg i okręcie liniowym Braunschweig. W październiku 1922 roku został kapitanem trałowca M133. Następnie był wykładowcą w Szkole Torpedowej i Łączności w Flensburgu. W lutym 1925 roku otrzymał awans na kapitana porucznika. Wkrótce został przeniesiony na pancernik Hannover, a następnie na pancernik Silesia i lekki krążownik Emden. Do maja 1937 roku był pierwszym oficerem pancernika Schleswig-Holstein. 1 kwietnia 1938 roku został awansowany na kapitana. 26 kwietnia 1939 roku został kapitanem pancernika Schleswig-Holstein. 25 sierpnia 1939 roku pancernik przybył w wizytą do Wolnego Miasta Gdańsk. Następnego dnia w Wolnym Mieście Gdańsku, miało dojść do niemieckiego powstania, ale tego samego dnia Wielka Brytania potwierdziła swoje zobowiązania wobec Polski i Adolf Hitler wolał się wstrzymać. Kapitan Kleikamp symulował awarię okrętu i oczekiwał na dalsze rozkazy w gdańskim porcie.
1 września 1939 roku około godziny 4:45-4:47 rozpoczął ostrzał Westerplatte, rozpoczynając tym samym II wojnę światową. Dwa szturmy zakończyły się niepowodzeniem, ale 7 września polski garnizon skapitulował.
Adolf Hitler wizytujący Westerplatte.
Następnie uczestniczył w kampanii norweskiej. Jako dowódca Floty Transportowej C, miał wziąć udział w planowanej operacji Lew Morski, ale jej zaniechano. Następnie służył w Głównym Urzędzie Budowy Okrętów OKM. W kwietniu 1942 roku został awansowany na kontradmirała i stanął na czele Dowództwa Marynarki w Holandii. 1 października 1943 roku otrzymał awans na wiceadmirała. 14 października 1944 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim. 15 maja 1945 roku objął dowództwo nad wybrzeżem Zatoki Niemieckiej. Dostał się do brytyjskiej niewoli, którą opuścił w kwietniu 1947 roku.
Zmarł 13 września 1952 roku w Mülheim an der Ruhr.