Gustaw August Paszkiewicz ps. Radwan (ur. 1 kwietnia 1892 w Wasiliszkach, zm. 27 lutego 1955 w Warszawie) – polski wojskowy w stopniu generała dywizji, zastępca Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej. Weteran kampanii wrześniowej i walk z partyzantką antykomunistyczną.
Biografia[]
Gustaw Paszkiewicz urodził się 1 kwietnia 1892 roku w Wasiliszkach w guberni grodzieńskiej, na terytorium Imperium Rosyjskiego. W 1913 roku rozpoczął studia na Wileńskiej Szkole Wojskowej. Po rozpoczęciu I wojny światowej, wstąpił do armii rosyjskiej. Od 1917 roku służył w I Korpusie Polskim w Rosji. W kutym 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1924 do 1926 roku był komendantem Szkoły Podchorążych i Oficerskiej Szkoły Piechoty. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Następnie został dowódcą piechoty dywizyjnej 24. Dywizji Piechoty. 12 października 1935 roku objął dowództwo nad 12. Dywizją Piechoty. Dowodził akcją pacyfikacyjną wymierzoną w ludność ukraińską.
Gustaw Paszkiewicz w mundurze pułkownika.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, 12. Dywizja Piechoty walczyła w południowym ugrupowaniu Armii Prusy, dowodzonym przez gen. Stanisława Skwarczyńskiego. Dywizja została rozbita w bitwie pod Iłżą, a gen. Paszkiewicz wycofał się do Włodzimierza Wołyńskiego. 15 września 1939 roku został zastępcą dowódcy Armii Karpaty gen. Kazimierza Fabrycego. Organizował obronę na przedmościu rumuńskim, a następnie przekroczył granicę i został internowany. Udało mu się przedostać do Francji, gdzie został zastępcą Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej. Po upadku Francji, dotarł do Wielkiej Brytanii i dołączył do Polskich Sił Zbrojnych. Dowodził 1. Brygadą Strzelców, 4. Dywizją Strzelców i Samodzielną Brygadą Pancerną. Do marca 1945 roku był zastępcą dowódcy I Korpusu Polskiego gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza.
Po wojnie powrócił do Polski i wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Dowodził 18. Dywizją Piechoty i Wojewódzkim Komitetem Bezpieczeństwa w Białymstoku. Na czele wojska, KBW, MO i UB, prowadził walki z partyzantką antykomunistyczną. 18 października 1946 roku został dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Po wyborach parlamentarnych w 1947 roku został posłem na Sejm. Należał do Stronnictwa Ludowego. W 1949 roku przeszedł na emeryturę, ale wkrótce został przywrócony do służby wojskowej. Objął funkcję dyrektora w Biurze Wojskowym w Ministerstwie Leśnictwa. Wystawił gen. Augustowi Emilowi Fieldorfowi zaświadczenie, o jego służbie podczas wojny, ale nie wpłynęło to na wyrok sądu. Oskarżał gen. Władysława Andersa, o przeprowadzenie zamachu na Naczelnego Wodza Władysława Sikorskiego. W 1952 roku przeszedł w stan spoczynku.
Zmarł 27 lutego 1955 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.