Hans-Ulrich Back (ur. 26 sierpnia 1896 roku w Saarbrücken, zm. 14 lutego 1976 roku w Hagen) – niemiecki wojskowy, generał major Wehrmachtu.
Biografia[]
Hans-Ulrich Back urodził się 26 sierpnia 1896 roku w Saarbrücken. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do armii tureckiej, ale w październiku 1914 roku przeszedł do armii niemieckiej. Podczas walk na froncie wschodnim był kilkukrotnie ranny, a w lipcu 1915 roku awansował na porucznika. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i Srebrną Odznaką za Rany. Po zakończeniu wojny dołączył do Freikorps Haase. Później przeszedł do Reichswehry, ale w czerwcu 1920 roku zakończył służbę wojskową i dołączył do policji. W październiku 1935 roku został powołany do Wehrmachtu. W styczniu 1936 roku awansował na podpułkownika. Krótko przed wybuchem II wojny światowej objął dowództwo nad 2. Pułkiem Strzelców.
Na jego czele, w składzie 2. Brygady Strzelców gen. Gustava von Vaersta w 2. Dywizji Pancernej gen. Rudolfa Veiela uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył pod Tomaszowem Lubelskim i Krasnymstawem. Później brał udział w kampanii francuskiej i został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Od sierpnia 1940 do lipca 1942 roku dowodził 304. Pułkiem Strzelców, po czym trafił do rezerwy dowódczej. W styczniu 1942 roku awansował na pułkownika. We wrześniu 1942 roku objął dowództwo nad 11. Brygadą Grenadierów Pancernych. W listopadzie 1943 roku zastąpił gen. Rudolfa Sieckeniusa na stanowisku dowódcy 16. Dywizji Pancernej. W lutym 1944 roku otrzymał awans na generała majora. W październiku 1944 roku został dowódcą 178. Zapasowej Dywizji Pancernej, a w styczniu 1945 roku stanął na czele Dywizji Pancernej Tatra, w miejsce gen. Friedricha-Wilhelma von Loepera. Podczas walk z Armią Czerwoną w Austrii 28 marca 1945 roku został ciężko ranny i trafił do szpitala wojskowego, przez co uniknął niewoli.
Zmarł 14 lutego 1976 roku w Hagen.