Hans von Obstfelder (ur. 6 września 1886 roku w Steinbach-Hallenberg, zm. 20 grudnia 1976 roku w Emstal) – niemiecki wojskowy, generał piechoty Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Hans von Obstfelder urodził się 6 września 1886 roku w Steinbach-Hallenberg. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W 1906 roku rozpoczął służbę wojskową. Jako porucznik, brał udział w I wojnie światowej i walczył na froncie zachodnim. Pod koniec wojny, został awansowany na kapitana. Po zakończeniu działań wojennych, kontynuował służbę w Reichswehrze. W 1933 roku został awansowany na pułkownika, a następnie na generała majora. Objął dowództwo nad 3. Dywizją Piechoty, a od 1936 roku dowodził 28. Dywizją Piechoty. 1 lutego 1938 roku otrzymał awans na generała porucznika.
Na czele dywizji, która została podporządkowana VII Korpusowi Armijnemu gen. Ernsta Buscha, brał udział w kampanii polskiej. Uczestniczył w bitwie pod Wyrami oraz w I i II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. 20 maja 1940 roku objął dowództwo nad XXIX Korpusem Armijnym i brał udział w kampanii francuskiej. W czerwcu 1940 roku otrzymał awans na generała piechoty. Po zakończeniu działań zbrojnych, korpus został przerzucony na Słowację, gdzie został podporządkowany 1. Grupie Pancernej gen. Ewalda von Kleista. Następnie uczestniczył w operacji Barbarossa. 27 lipca 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Brał udział w bitwach pod Dubnem i Humaniem. Jego korpus jako jeden z pierwszych wkroczył do Kijowa. Jako dowódca korpusu, był jednym z odpowiedzialnych za masakrę w Babim Jarze. Ponadto wydał rozkaz rozstrzelania 30 osób chorych psychicznie. Następnie walczył w okolicach rzeki Mius, gdzie powstrzymywał sowiecką operację miuską, za co został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. 25 sierpnia 1943 roku stanął na czele LXXXVI Korpusu Armijnego i brał udział w wyczerpującej operacji donbaskiej. Następnie jego korpus został przerzucony do Francji. Część jego wojsk, uległa zniszczeniu w kotle pod Falaise. 5 listopada 1944 roku ponownie został odznaczony Krzyżem Rycerskim. 1 grudnia 1944 roku objął dowództwo nad 1. Armią, a 1 marca 1945 roku został głównodowodzącym 19. Armii. 25 marca 1945 roku zastąpił gen. Hansa Felbera, na stanoiwsku dowódcy 7. Armii. Wydał rozkaz rozstrzelania gen. Reinholda Gothschego, za sianie defetystycznych nastroi. 8 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli. W sierpniu 1947 roku wyszedł na wolność. Nigdy nie odpowiedział za swoje zbrodnie.
Zmarł 20 grudnia 1976 roku w Emstal.