Heinrich Kurt Alfons Willy Eberbach (ur. 24 listopada 1895 roku w Stuttgarcie, zm. 13 lipca 1992 roku w Notzingen) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Heinrich Eberbach urodził się 24 listopada 1895 roku w Stuttgarcie. W lipcu 1914 roku rozpoczął służbę wojskową i uczestniczył w I wojnie światowej. Został ciężko ranny w bitwie nad Sommą i dostał się do francuskiej niewoli. Był leczony w Szwajcarii i we wrześniu 1917 roku powrócił do Niemiec. Kontynuował służbę w batalionie zapasowym 122. Pułku Piechoty. Pod koniec września 1918 roku jego batalion poddał się Brytyjczykom. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i Czarną Odznaką za Rany. W styczniu 1920 roku dołączył do policji. W sierpniu 1933 roku otrzymał awans na majora policji, a lipcu 1935 roku został przeniesiony do Reichswehry, wkrótce przemianowanej na Wehrmacht. Służył w 6. Pułku Pancernym w 3. Dywizji Pancernej. W październiku 1937 roku awansował na podpułkownika, a w listopadzie 1938 roku objął dowództwo nad 35. Pułkiem Pancernym.
Na jego czele, w składzie 5. Brygady Pancernej gen. Maxa von Hartlieba-Walsporna w 4. Dywizji Pancernej gen. Georga-Hansa Reinhardta uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył pod Mokrą, Częstochową, Piotrkowem Trybunalskim, Tomaszowem Mazowieckim, Brwinowem i Warszawą. Jego żołnierze dopuścili się zbrodni wojennych, w tym rozstrzeliwania jeńców. Później uczestniczył w kampanii francuskiej i w czerwcu 1940 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W sierpniu 1940 roku awansował na pułkownika. Brał udział w operacji Barbarossa, a w lipcu 1941 roku objął dowództwo nad 5. Brygadą Pancerną w 4. Dywizji Pancernej gen. Willibalda von Langermanna und Erlencampa. Uczestniczył w bitwach pod Smoleńskiem i Kijowem. W grudniu 1941 roku otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego. W marcu 1942 roku awansował na generała majora. Wiosną 1942 roku zastąpił gen. Dietricha von Sauckena na stanowisku dowódcy 4. Dywizji Pancernej. W listopadzie 1942 roku stanął na czele XXXXVIII Korpusu Pancernego w miejsce gen. Hansa Cramera, ale po kilku dniach został ranny. W styczniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika, a 10 lutego objął dowództwo nad wojskami pancernymi Armii Zapasowej gen. Friedricha Fromma, ale 9 dni później został inspektorem w Generalnym Inspektoracie Wojsk Pancernych. W sierpniu 1943 roku awansował na generała wojsk pancernych.
Generał wojsk pancernych Heinrich Eberbach.
W czerwcu 1944 roku trafił do Grupy Armii B feldmarszałka Erwina Rommla. Walczył z wojskami brytyjskimi, które desantowały się na plażach Juno i Sword W lipcu zastąpił gen. Leo Geyra von Schweppenburga na stanowisku dowódcy Grupy Pancernej Zachód, która wkrótce została przekształcona w 5. Armię Pancerną. W sierpniu 1944 roku stanął na czele improwizowanej Grupy Pancernej Eberbach w 7. Armii Paula Haussera i przeprowadził nieudaną operację Lüttich. Nie udało mu się zapobiec utworzeniu worka pod Falaise. 22 sierpnia objął dowództwo nad 7. Armią. Pod koniec sierpnia w okolicach Amiens dostał się do brytyjskiej nieowli, którą opuścił w styczniu 1948 roku.
Nie odpowiedział za popełnione zbrodnie wojenne i pracował w niemieckiej sekcji historii operacyjnej Centrum Historii Wojskowej Armii Stanów Zjednoczonych.
Zmarł 13 lipca 1992 roku w Notzingen.