Heinrich Thoma (ur. 26 kwietnia 1891 roku w Norymberdze, zm. 30 października 1948 roku w Szui) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Heinrich Thoma urodził się 26 kwietnia 1891 roku w Norymberdze. W lipcu 1910 roku rozpoczął służbę wojskową, a w sierpniu 1912 roku ukończył Szkołę Wojenną. Uczestniczył w I wojnie światowej, za co został odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II klasy. W lipcu 1916 roku dostał się do angielskiej niewoli, w której przebywał do maja 1918 roku, a później internowany był w Holandii. W lipcu 1918 roku otrzymał Krzyż Żelazny I klasy. Po zakończeniu wojny trafił do Grenzschutz, a później dołączył do Freikorps. Od czerwca 1919 roku służył w Reichswehrze. We wrześniu 1921 roku awansował na kapitana, w kwietniu 1932 na majora, w styczniu 1935 na podpułkownika, a w lipcu 1937 na pułkownika. Uczestniczył w anschlussie Austrii. Od listopada 1938 roku dowodził 85. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 10. Dywizji Piechoty gen. Konrada von Cochenhausena uczestniczył w kampanii wrześniowej i walczył w bitwach nad Wartą, pod Wolą Cyrusową, nad Bzurą oraz pod Warszawą. Dowódca dywizji przedstawił go do Krzyża Rycerskiego. Pod koniec października 1939 roku trafił do rezerwy dowódczej, a w grudniu stanął na czele 585. Pułku Piechoty. Od lutego 1940 roku dowodził 519. Pułkiem Piechoty, który w czerwcu został podporządkowany 296. Dywizji Piechoty. Pełnił funkcje okupacyjne w Generalnym Gubernatorstwie. Ceniony był zarówno przez dowódcę dywizji gen. Wilhelma Stemmermanna, jak i dowódcę VII Korpusu Armii gen. Wilhelma Fahrmbachera. Brał udział w operacji Barbarossa, a w sierpniu 1941 roku otrzymał awans na generała majora. Jego zasługi docenił dowódca 6. Armii feldmarszałek Walter von Reichenau. Miesiąc później, ze względu na kontuzję nogi trafił do rezerwy dowódczej i jednocześnie został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Podczas leczenia objął dowództwo nad 417. Dywizją do Zadań Specjalnych, a od maja 1942 roku dowodził 413. Dywizją do Zadań Specjalnych. W sierpniu 1942 roku stanął na czele 432. Dywizji. W sierpniu 1943 roku awansował na generała porucznika. Uczestniczył w walkach na Górnym Śląsku. W marcu 1945 roku został zastępcą dowódcy VIII Korpusu Armijnego gen. Friedricha Wiese i dowódcą VIII Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Po kapitulacji III Rzeszy dostał się do amerykańskiej niewoli, ale został przekazany stronie sowieckiej. Więziony był w obozach NKWD w Krasnogorsku i Czerncach.
Zmarł na niewydolność serca 30 października 1948 roku w szpitalu specjalnym w Szui. Spoczął na cmentarzu obozowym w Czerncach, obok generałów Hansa Boeckha-Behrensa, Maxa Pfeffera, Friedricha Hochbauma, Reinera Stahela i Friedricha Bayera.