Heinrich Gottfried Otto Richard von Vietinghoff genannt Scheel (ur. 6 grudnia 1887 roku w Moguncji, zm. 23 lutego 1952 roku w Pfronten) – niemiecki wojskowy w stopniu generała pułkownika Wehrmachtu.
Biografia[]
Heinrich von Vietinghoff urodził się 6 grudnia 1887 roku w Moguncji. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Jego ojciec był generałem porucznikiem artylerii. Służbę wojskową rozpoczął w 1906 roku. Brał udział w I wojnie światowej. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Orderem Hohenzollernów, Orderem Alberta, meklemburskim i saksońskim Krzyżem Zasługi Wojskowej oraz czarną Odznaką za Rany. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. 1 marca 1926 roku został awansowany na majora. Pracował w Ministerstwie Reichswehry. 1 kwietnia 1933 roku został awansowany na pułkownika, 1 kwietnia 1936 roku na generała majora, a 1 marca 1938 roku na generała porucznika. 24 listopada 1938 roku objął dowództwo nad 5. Dywizją Pancerną.
Generałowie Siegfried Macholz i Heinrich von Vietinghoff.
Na czele dywizji brał udział w kampanii polskiej i walczył pod Pszczyną, Żorami, Bożą Górą oraz Rajskiem. Został odznaczony Krzyżem Żelaznym. 1 czerwca 1940 roku został dowódcą XIII Korpusu Armijnego i otrzymał awans na generała wojsk pancernych. Następnie dowodził XXXXVI Korpusem Armijnym, z którym brał udział w kampanii bałkańskiej. Uczestniczył również w operacji Barbarossa, podczas której walczył m.in: pod Białymstokiem, Mińskiem i Smoleńskiem. 22 kwietnia 1942 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim. 10 czerwca 1942 roku został zastępcą dowódcy 9. Armii gen. Waltera Modela i brał udział w walkach pod Rżewem i Wiaźmą. 1 grudnia 1942 roku, objął dowództwo nad 15. Armią, stacjonującą we Francji. 15 sierpnia 1943 roku został dowódcą 10. Armii we Włoszech, a 1 września został awansowany na generała pułkownika. 16 kwietnia 1944 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. Od 23 października 1944 roku do 15 stycznia 1945 roku, po wypadku feldmarszałka Alberta Kesselringa, zastąpił go na stanowisku dowódcy Grupy Armii C. W styczniu 1945 roku, przez krótki czas dowodził Grupą Armii Kurlandia. 10 marca 1945 roku ponownie został dowódcą Grupy Armii C. Prowadził rozmowy kapitulacyjne z aliantami i 29 kwietnia poddał swoje wojska w Casercie. Dostał się do niewoli, z której został zwolniony w 1948 roku.
Po wojnie był członkiem grupy eksperckiej do spraw kwestii zbrojeń RFN.
Zmarł 23 lutego 1952 roku w Pfronten.