Heinz Wilhelm Guderian (ur. 17 czerwca 1888 roku w Kulm, zm. 14 maja 1954 roku w Schwangau) – niemiecki wojskowy, generał pułkownik Wehrmachtu. Szef sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH).
Biografia[]
Młodość[]
Heinz Guderian urodził się 17 czerwca 1888 roku w Kulm (obecnie Chełmno w województwie kujawsko-pomorskim). Był synem pruskiego generała porucznika Friedricha Guderiana. W kwietniu 1901 roku rozpoczął naukę w Korpusie Kadetów w Karlsruhe, a później kontynuował ją w Berlinie. W lutym 1907 roku rozpoczął służbę wojskową.
I wojna światowa[]
Podczas I wojny światowej służył w wojskach łączności. Brał udział w bitwie nad Marną i bitwie pod Verdun. W 1914 roku otrzymał awans na porucznika, a w 1915 roku na kapitana. Pod koniec wojny trafił do Sztabu Generalnego Naczelnego Dowództwa. Za udział w wojnie, był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i Krzyżem Kawalerskim Orderu Fryderyka II klasy z Mieczami.
Okres międzywojenny[]
Po zakończeniu działań wojennych, dołączył do Żelaznej Dywizji Freikorps i walczył z siłami rosyjsko-bolszewickimi w krajach bałtyckich. Następnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W 1927 roku otrzymał awans na majora i został przeniesiony do Departamentu Transportu Ministerstwa Reichswehry. Już wtedy zainteresował się bronią pancerną i odwiedzał jednostki pancerne w innych krajach. Ponieważ traktat wersalski zabraniał Niemcom posiadania czołgów, ćwiczenia prowadził na traktorach, samochodach i atrapach. W 1931 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w 1933 roku na pułkownika. W 1932 roku został komendantem tajnej szkoły pancernej w Kazaniu, na terenie ZSRR. W 1937 roku opublikował książkę Achtung Panzer!. Opowiadał się za taktyką ścisłej współpracy czołgów z piechotą i lotnictwem, zwaną blitzkriegiem. Jednocześnie był przeciwnikiem dalszego rozwoju kawalerii. Jego poglądy zainteresowały Adolfa Hitlera, który w 1935 roku zlecił mu utworzenie trzech dywizji pancernych w nowoutworzonym Wehrmachcie. W sierpniu 1936 roku otrzymał awans na generała majora, a w lutym 1938 roku na generała porucznika. Objął dowództwo nad XVI Korpusem Armijnym, któremu podporządkowano trzy dywizje pancerne. Uczestniczył w anschlussie Austrii i zajęciu Sudetów. W listopadzie 1938 roku, jako generał wojsk pancernych, został szefem Wojsk Szybkich w Naczlenym Dowództwie Sił Lądowych (OKH).
II wojna światowa[]
Generałowie Mauritz von Wiktorin, Heinz Guderian i kombrig Siemion Kriwoszein, na paradzie w Brześciu, 22 września 1939 roku.
Podczas kampanii polskiej, dowodził XIX Korpusem Armijnym w Grupie Armii Północ gen. Fedora von Bocka. Jego siły nacierały z Pomorza do Prus Wschodnich. Uczestniczył w bitwie w Borach Tucholskich i bitwie o Brześć, podczas której spotkał się z siłami Armii Czerwonej. Doszło do wspólnej niemiecko-sowieckiej parady wojskowej. 27 października 1939 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Podczas kampanii francuskiej, jego korpus został podporządkowany Grupie Pancernej Kleist. 19 lipca 1940 roku otrzymał awans na generała pułkownika. Następnie pracował przy planie ataku na Związek Radziecki. Objął dowództwo nad 2. Grupą Pancerną w Grupie Armii Środek feldmarszałka Fedora von Bocka. Przyczynił się do sukcesu w bitwie białostocko mińskiej i bitwie pod Smoleńskiem, za co został odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego. W sierpniu 1941 roku jego grupa została przerzucona pod Kijów i wzięła udział w bitwie o miasto. W październiku wziął udział w bitwie pod Tułą, która zakończyła się niemieckim niepowodzeniem. Opowiadał się za zaniechaniem dalszego natarcia na Moskwę i zajęciem dogodnych pozycji do obrony.
Generał Heinz Guderian w 1941 roku.
26 grudnia 1941 roku, wraz z innymi wysokimi rangą oficerami został usunięty ze stanowiska. W marcu 1943 roku został Generalnym Inspektorem Wojsk Pancernych i opowiadał się za modernizacją. Po nieudanym zamachu na Hitlera, został szefem Sztabu Naczelnego Dowództwa Sił Lądowych (OKH). Jednocześnie był członkiem Sądu Honorowego, który sądził spiskowców biorących udział w zamachu. Jesienią 1944 roku stworzył tzw. plan Guderiana, dotyczący rozbudowy fortyfikacji na wschodzie. 28 marca 1945 roku, po sporze dotyczącym ewentualnego odbicia Kostrzyna, Adolf Hitler udzielił mu urlopu. 10 maja 1945 roku dostał się do amerykańskiej niewoli. Był przesłuchiwany w sprawie zbrodni wojennych.
Po wojnie[]
Wolność odzyskał 17 czerwca 1948 roku. Pracował jako konsultant w biurze Blanka. Opublikował swoje wspomnienia pt. Wspomnienia żołnierza, w których utrwalał wizerunek honorowego Wehrmachtu, który nie popełniał żadnych zbrodni wojennych. Był członkiem organizacji Gehlena.
Zmarł 14 maja 1954 roku w Schwangau. Spoczął w Goslarze.