Helmuth Otto Ludwig Weidling (ur. 2 listopada 1891 roku w Halberstadt, zm. 17 listopada 1955 roku we Włodzimierzu) – niemiecki wojskowy, generał artylerii Wehrmachtu. Dowódcą Obrony Okręgu Berlińskiego.
Biografia[]
Helmuth Weidling urodził się 2 listopada 1891 roku w Halberstadt. W 1911 roku rozpoczął służbę wojskową w artylerii, a rok później został awansowany na porucznika. Podczas I wojny światowej służył na froncie zachodnim. Służył na sterowcach, ale wiosną 1917 roku powrócił do artylerii. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Hohenzollernów z Mieczami, Krzyżem Hanzeatyckim, austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej III klasy i Odznaką Pamiątkową dla Załóg Sterowców. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. Służył w artylerii, a w latach trzydziestych trafił do sztabu 1. Dywizji. W czerwcu 1932 roku awansował na majora, we wrześniu 1935 roku na podpułkownika, a w marcu 1938 roku na pułkownika. 10 listopada 1938 roku objął dowództwo nad 56. Pułkiem Artylerii.
Na jego czele brał udział w kampanii polskiej i walczył pod Chojnicami oraz Krojantami. W kwietniu 1940 roku został dowódcą artylerii w XXXX Korpusie Armijnym gen. Georga Stummego i uczestniczył w kampanii francuskiej. Następnie brał udział w operacji Barbarossa, podczas której jego żołnierze dopuścili się zbrodni wojennych. W styczniu 1942 roku objął dowództwo nad 86. Dywizją Piechoty, a w lutym awansował na generała majora. W czerwcu 1942 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim, a w styczniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika. Toczył ciężkie walki w rejonie Rżewa, za co otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W październiku 1943 roku stanął na czele XXXXI Korpusu Pancernego, a w styczniu awansował na generała artylerii. Za udział w walkach na Bagnach Pińskich został odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego. Podczas operacji Bagration jego korpus niemal całkowicie uległ zniszczeniu. Obronę odtworzył dopiero na linii Wisły. 10 kwietnia 1945 roku trafił do rezerwy dowódczej, a dwa dni później stanął na czele LVI Korpusu Pancernego. Jego jednostka została pobita w bitwie o wzgórza Seelow i wycofała się do Berlina. Stanowisko dowodzenia znajdowało się blisko linii frontu, ale na skutek plotek o przeniesieniu go bardziej na zachód, został odwołany ze stanowiska. Udał się do Kancelarii Rzeszy by wyjaśnić to nieporozumienie i spotkał tam generałów Wilhelma Burgdorfa i Hansa Krebsa, którzy towarzyszyli mu podczas spotkania z Adolfem Hitlerem.
Generał Helmuth Weidling wraz ze swoim sztabem w niewoli sowieckiej.
Został wyznaczony dowódcą Okręgu Obrony Berlina. Początkowo chciał poddać miasto Armii Czerwonej, ale Hitler był przeciwny. Po jego samobójstwie, we wczesnych godzinach porannych 2 maja 1945 roku wydał rozkaz zaprzestania działań wojennych. Trafił do sowieckiej niewoli.
Zmarł na niewydolność serca 17 listopada 1955 roku w obozie jenieckim we Włodzimierzu.