Henryk Dembiński (ur. 19 stycznia 1791 roku w Strzałkowie, zm. 13 czerwca 1864 roku w Paryżu) – polski inżynier, podróżnik i wojskowy w stopniu generała. Uczestnik inwazji na Rosję, powstania listopadowego oraz powstania węgierskiego.
Biografia[]
Henryk Dembiński urodził się 19 stycznia 1791 roku w Strzałkowie, jako syn wojskowego Ignacego Dembińskiego i Marianny Moszyńskiej. Pierwsze lata spędził w miejscowości Góry, w majątku ziemskim należącym do jego dziadka. Następnie wraz z rodziną przeniósł się do Sędziejowic, gdzie zamieszkał w dworze.
Kształcił się w szkole wojskowej w Wiedniu. W 1809 roku nie przyjął stopnia oficerskiego w armii austriackiej i jako szeregowiec zaciągnął się do Armii Księstwa Warszawskiego. W 1812 roku został awansowany na porucznika i brał udział w inwazji na Rosję.
Za swoją postawę w bitwie pod Smoleńskiem został awansowany do stopnia kapitana. Był także posłem na Sejm Królestwa Polskiego.
W 1830 roku opowiedział się po stronie powstańców i brał udział w walkach. Dowodził wojskami polskimi podczas bitwy pod Liwem i Kuflewem. Uczestniczył w wyprawie na Litwę.
W sierpniu 1831 roku został awansowany do stopnia generała dywizji i przez krótki czas pełnił funkcję wodza naczelnego. Od 9 sierpnia do 12 sierpnia był gubernatorem wojskowym Warszawy, następnie brał udział w bitwach pod Dębem Wielkiem i Ostrołęką.
Po upadku powstania wyemigrował do Francji, gdzie działał w Związku Jedności Narodowej i współpracował z Adamem Jerzym Czartoryskim.
W 1849 roku uczestniczył w powstaniu węgierskim, gdzie dowodził węgierską Armią Północną. Następnie został powołany na stanowisko szefa sztabu naczelnego i wodza naczelnego armii węgierskiej, ale po klęsce pod Kápolną został usunięty ze stanowiska. Po kolejnej klęsce pod Temeszwarem i rezygnacji Lajosa Kossutha wyjechał do Imperium Osmańskiego i wstąpił do armii sułtana Abdülmecida I.
W 1850 roku powrócił do Paryża. Zmarł 13 czerwca 1864 roku i został pochowany na cmentarzu w Montmorency.