Henryk Sucharski (ur. 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie, zm. 30 sierpnia 1946 roku w Neapolu) – polski wojskowy, major piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca obrony Westerplatte.
Biografia[]
Henryk Sucharski urodził się 12 listopada 1898 roku w Gręboszowie, na terenie Austro-Węgier. Uczył się w Tarnowie. W 1917 roku rozpoczął służbę wojskową w Armii Austro-Węgier. W 1918 roku ukończył Szkołę Oficerską dla Rezerwistów. Brał udział w I wojnie światowej i walczył we Włoszech. W 1919 roku powrócił do Polski i dołączył do Wojska Polskiego. Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. W 1928 roku został awansowany na kapitana i kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty. Następnie służył w 55. i 35. Pułku Piechoty. 19 marca 1938 roku został komendantem Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.
Po rozpoczęciu wojny obronnej dowodził obroną Westerplatte. Według niepotwierdzonych informacji 2 września miał doznać załamania nerwowego, a dowództwo objął kpt. Franciszek Dąbrowski. Skapitulował 7 września. W uznaniu zasług niemiecki gen. Friedrich-Georg Eberhardt, pozwolił mu w niewoli zachować szablę. Nie była to jednak jego szabla, a kpt. Dąbrowskiego. Odebrano mu ją po osadzeniu w oflagu. Przebywał w oflagach IV A Hohenstein, II B Arnswalde i II D Gross-Born. Podczas ewakuacji w marcu 1945 roku, został ranny i trafił do szpitala. Po wyjściu na wolność, dotarł do Włoch, gdzie zgłosił się do 2. Korpusu Polskiego. Został dowódcą 6. Batalionu Strzelców Karpackich.
Zmarł na zapalenie otrzewnej 30 sierpnia 1946 roku, w szpitalu wojskowym w Neapolu. Początkowo spoczął na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima, ale w 1971 roku jego szczątki zostały przeniesione na Westerplatte.