Emil Herbert Loch (ur. 5 sierpnia 1886 roku w Oberstein, zm. 28 października 1976 roku w Landau in der Pfalz) – niemiecki wojskowy, generał artylerii Wehrmachtu.
Biografia[]
Herbert Loch urodził się 5 sierpnia 1886 roku w Oberstein. W kwietniu 1905 roku rozpoczął służbę wojskową. Po ukończeniu Szkoły Wojennej w Monachium, w 1907 roku został awansowany na porucznika. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. Służył w kawalerii i artylerii. W 1916 roku otrzymał awans na kapitana. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Orderem Zasługi Wojennej IV klasy z Mieczami i Koroną, Krzyżem Fryderyka Augusta oraz austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej III klasy. Po zakończeniu wojny tworzył ochotniczą jednostkę artyleryjską w Freikorpsie Bamberg. Uczestniczył w tłumieniu Monachijskiej Republiki Rad. Po utworzeniu Reichswehry, jego jednostka została do niej włączona. W 1932 roku otrzymała awans na podpułkownika, a w 1934 roku na pułkownika. Dowodził różnymi pułkami artylerii. 1 marca 1938 roku został awansowany na generała majora. W kwietniu 1939 roku objął dowództwo nad 17. Dywizją Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Walczył nad Bzurą i pod Warszawą. W marcu 1940 roku otrzymał awans na generała porucznika. Następnie brał udział w kampanii francuskiej, za co został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W składzie 4. Armii feldmarszałka Günthera von Kluge'a, uczestniczył w operacji Barbarossa. Brał udział w bitwie białostocko-mińskiej i bitwie pod Smoleńskiem. Na początku października 1941 roku jego dywizja została przekazana 2. Armii feldmarszałka Maximiliana von Weichsa i brała udział w bitwie pod Moskwą. W październiku 1941 roku został awansowany na generała artylerii i otrzymał złoty Krzyż Niemiecki. W styczniu 1942 roku stanął na czele XXVIII Korpusu Armijnego. W październiku 1943 roku jego korpus został chwilowo przemianowany na Grupę Armii Loch. W marcu 1944 roku zastąpił gen. Georga Lindemanna, na stanowisku dowódcy 18. Armii i brał udział w operacji pskowsko-ostrowskiej. W kwietniu 1945 roku trafił do amerykańskiej niewoli, w której przebywał do marca 1948 roku.
W 1971 roku został oskarżony o zbrodnie na ludności polskiej, ale śledztwo umorzono.
Zmarł 28 października 1975 roku w Landau in der Pfalz.