Hermann Albert Breith (ur. 7 maja 1892 roku w Pirmasens, zm. 3 września 1964 roku w Wachtbergu) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu.
Biografia[]
Hermann Breith urodził się 7 maja 1892 roku w Pirmasens. W kwietniu 1910 roku rozpoczął służbę wojskową, a w listopadzie ukończył Szkołę Wojskową w Hersfeld. We wrześniu 1911 roku awansował na porucznika. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim i uczestniczył w bitwie nad Sommą oraz bitwie pod Verdun. W lipcu 1916 roku trafił na front wschodni i walczył w bitwie nad jeziorem Narocz. Od sierpnia do września 1917 roku brał udział w bitwie pod Passchendaele. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Krzyżem Hanzeatyckim i Krzyżem Rycerskim Orderu Hohenzollernów. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W marcu 1924 roku awansował na kapitana, a w czerwcu 1931 roku jako doradca ds. czołgów i broni przeciwpancernej trafił do Ministerstwa Reichswehry. W grudniu 1931 roku otrzymał awans na majora, a w sierpniu 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Szkolenia Pojazdów Mechanicznych w Zossen. W kwietniu 1936 roku awansował na podpułkownika, a w styczniu 1939 roku na pułkownika. Od listopada 1938 roku dowodził 36. Pułkiem Pancernym.
Na czele pułku, w składzie 5. Brygady Pancernej gen. Maxa von Hartlieba-Walsporna w 4. Dywizji Pancernej gen. Georga-Hansa Reinhardta uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył pod Mokrą, Częstochową, Piotrkowem Trybunalskim, Tomaszowem Mazowieckim, Brwinowem i Warszawą. W lutym 1940 roku stanął na czele 5. Brygady Pancernej. Następnie uczestniczył w kampanii belgijskiej i francuskiej. Został ranny w bitwie pod Hannut, za co otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W listopadzie 1940 roku trafił do sztabu Wojsk Szybkich w Naczelnym Dowództwie Armii (Oberkommando des Heeres). W styczniu 1941 roku ponownie objął dowództwo nad 5. Brygadą Pancerną, która została przeniesiona do 3. Dywizji Pancernej gen. Waltera Modela. W czerwcu 1941 roku trafił do rezerwy dowódczej, a w październiku stanął na czele 3. Dywizji Pancernej. W sierpniu 1941 roku otrzymał awans na generała majora. Brał udział w operacji Barbarossa i walczył pod Moskwą. Za umiejętne dowodzenie, w styczniu 1942 roku otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego. W marcu 1942 roku dywizja została przeniesiona do Grupy Armii Południe feldmarszałka Fedora von Bocka i została podporządkowana XXXX Korpusowi Pancernemu gen. Georga Stumme. Uczestniczył w operacji Fall Blau. W październiku 1942 roku ponownie trafił do rezerwy, a miesiąc później awansował na generała porucznika. W styczniu 1943 roku trafił do dyspozycji dowódcy grupy Armii A feldmarszałka Ewalda von Kleista i po chwili objął dowództwo nad III Korpusem Pancernym. W lutym 1943 roku otrzymał awans na generała wojsk pancernych. Uczestniczył w bitwie pod Kurskiem i bitwie o Dniepr. Podczas operacji dnieprowsko-karpackiej przeprowadził odsiecz dla sił uwięzionych w kotle czerkaskim, umożliwiając ich częściowe wyjście z okrążenia. Został odznaczony Mieczami do Liści Dębu Krzyża Rycerskiego. Na początku września 1944 roku trafił w okolice przyczółku baranowskiego, gdzie wraz z generałami Fritzem-Hubertem Gräserem i Hermannem Recknagelem bezskutecznie próbował powstrzymać napór Armii Czerwonej. Później trafił na Węgry i walczył w okolicach Debreczyna. Poniósł ciężkie straty w bitwie o Budapeszt, a resztki jego korpusu wycofały się do Austrii. 8 maja 1945 roku poddał się armii amerykańskiej. W 1947 roku został zwolniony z niewoli.
Zmarł 3 września 1964 roku w Wachtbergu.