Hermann Hoth (ur. 12 kwietnia 1885 roku w Neuruppin, zm. 25 stycznia 1971 roku w Goslar) – niemiecki wojskowy, generał pułkownik Wehrmachtu, odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Hermann Hoth urodził się 12 kwietnia 1885 roku w Neuruppin, w Brandenburgii. W 1904 roku rozpoczął służbę wojskową. Ukończył Szkołę Wojenną w Gdańsku. W 1910 roku rozpoczął studia na Pruskiej Akademii Wojennej w Berlinie. W kwietniu 1914 roku rozpoczął służbę w Sztabie Generalnym. Po rozpoczęciu I wojny światowej, trafił do sztabu 8. Armii. W listopadzie 1914 roku został awansowany na kapitana i otrzymał Krzyż Żelazny II klasy. Następnie służył w sztabie 10. Armii. 2 sierpnia 1915 roku został odznaczony Krzyżem Żelaznym I Klasy. Od 1916 roku służył w Sztabie Generalnym Lotnictwa. 16 sierpnia 1918 roku został odznaczony Orderem Hohenzollernów. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. W 1924 roku został awansowany na majora. Służył w Ministerstwie Reichswehry. W 1929 roku został awansowany na podpułkownika. 1 października 1934 roku objął dowództwo nad III Dowództwem Piechoty w Legnicy. W 1935 roku został awansowany na generała majora i został dowódcą 18. Dywizji Piechoty. 1 października 1936 roku otrzymał awans na generała porucznika. W 1938 roku objął dowództwo nad XV Korpusem Armijnym. 1 listopada 1938 roku został awansowany na generała piechoty.
Generałowie Heinz Guderian i Hermann Hoth, 1941 rok.
Na czele korpusu, który był częścią 10. Armii gen. Waltera von Reichenau'a, brał udział w kampanii polskiej. Uczestniczył w bitwie pod Iłżą, Bzurą i Modlinem. 27 października 1939 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W maju i czerwcu 1940 roku uczestniczył w kampanii francuskiej. 19 lipca 1940 roku został awansowany na generała pułkownika. 16 listopada 1940 roku, XV Korpus Armijny został przekształcony w 3. Grupę Pancerną, a gen. Hoth pozostał jej dowódcą. 30 marca 1941 roku wziął udział w naradzie z Adolfem Hitlerem, na której dyskutowano o planowanej operacji Barbarossa. Następnie brał udział w walkach w ZSRR. Za zajęcie Mińska i Witebska, został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. 5 październik 1941 roku objął dowództwo nad 17. Armią. Brał udział w drugiej bitwie o Charków. Wydał rozkaz, w którym nakazywał na zajętych terenach zabijać Żydów i komunistów. 1 czerwca 1942 roku zastąpił gen. Richarda Rouffa na stanowisku dowódcy 4. Armii Pancernej. W ramach operacji Zimowy Sztorm, bezskutecznie próbował przełamać sowieckie okrążenie Stalingradu. We wrześniu 1943 roku otrzymał miecze do Krzyża Żelaznego. Od jesieni 1943 roku utrzymywał linię Dniepru i stawiał opór podczas sowieckiego natarcia. Po utracie Kijowa został odwołany przez Hitlera i trafił do rezerwy Führera. W kwietniu 1945 roku został dowódcą obrony rejonu gór Harzu. W maju 1945 roku poddał się wojskom amerykańskim.
Był sądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze i został uznany winnym zbrodni wojennych i udziału w przygotowaniach w wojnie napastniczej. Usłyszał wyrok 15 lat więzienia. Na wolność wyszedł 7 kwietnia 1954 roku.
Zmarł 25 stycznia 1971 roku w Goslar.