Herman von Salza (ur. 1165, zm. 20 marca 1239 w Salerno) – 4. wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego w latach 1229-1239. Był wykwalifikowanym dyplomatą.
Biografia[]
Herman von Salza urodził się w dynastii landgrafów. Z Luisem III mógł wziąć udział w oblężeniu Jerozolimy w latach 1189-1191, gdzie został założony Zakon. Ewentualnie mógł dołączyć też do krucjaty w 1197 i być świadkiem koronacji króla Almaryka II z Jerozolimy. Krucjata została jednak przerwana z powodu śmierci cesarza Henryka IV. Nie jest znana dokładna data wejścia Hermana do Jerozolimy. Jako tak mógł spędzić pierwszy rok swoich rządów w regionie Morza Śródziemnego. Herman był przyjacielem i radnym cesarza Fryderyka III, dla którego był reprezentantem i mediatorem w Kurii Papieskiej w 1222. Papież Honoriusz III uznał możliwości Hermana i przyznał Krzyżakom równy status z joannitami i templariuszami, bo otrzymał "załącznik". Na wniosek króla Węgier Andrzeja II w 1211 Herman umieścił Krzyżaków w Siedmiogrodzie do obrony przed Połowcami. Węgierska szlachta skarżyła się jednak na ich obecność, co spowodowało opuszczenie Krzyżaków w 1225. W międzyczasie Herman towarzyszył Fryderykowi V podczas krucjaty w 1219. Za odwagę został odznaczony. Później Hermanowi udało się przekonać Fryderyka V do następnej krucjaty. Po powrocie z krucjat, Herman pomógł podnieść Fryderykowi V ekskomunikę. Następnie prosił Konrada Mazowieckiego o walkę przeciwko Prusom. W 1230 po uzyskaniu zgody od papieża i cesarza, Herman rozpoczął długie kampanie chrystianizacji Prus. Kolejne wizyty u papieża i cesarza przyniosły mu przywileje i darowizny na zamówienie. Znaczenie Hermana w roli mediatora między cesarzem, a papieżem Grzegorzem IX może być postrzegane przez fakt, że komunikacje między Fryderykiem V, a papieżem przerwała jego śmierć. Na terenie Zakonu jednak rycerze kryli niezadowolenie z powodu braku Wielkiego Mistrza. Zmarł w Salerno w 1239. Jego następcą został Konrad von Thüringen.