Hilfswillige odznaczeni Sturmabzeichen.
Hilfswillige (hiwisi) – określenie na jeńców Armii Czerwonej kolaborujących z III Rzeszą i pełniących służbę pomocniczą u boku Wehrmachtu.
Pierwsze grupy Hilfswillige pojawiły się jesienią 1941 roku. Jeńcy, którzy wpadli do niewoli w początkowym okresie operacji Barbarossa zajmowali się służbą pomocniczą w niemieckich jednostkach tyłowych. Zajmowali się budową i remontem dróg, byli tłumaczami, sanitariuszami, woźnicami. Początkowo nie mieli prawa do noszenia broni, poza Bałtami i Ukraińcami, ale w późniejszym okresie wojny się to zmieniło i Hilfswillige byli wykorzystywani do zwalczania partyzantki sowieckiej. Zazwyczaj byli ubrani w mundury Armii Czerwonej, pozbawione jakichkolwiek dystynkcji lub ubrania cywilne z opaską "Im Dienst der Deutschen Wehrmacht" (pol. "W służbie niemieckiego Wehrmachtu").
Liczebność
Żołnierze Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej.
Hilfswillige szybko rosła, w kwietniu 1942 było ich około 200 tysięcy, zaś w czerwcu 1943 już 600 tysięcy. Dyrektywa szefa sztabu Oberkommando des Heeres Franza Haldera, nazywała wszystkich obywateli ZSRR w służbie III Rzeszy "wojskami wschodnimi", a ich członków "Freiwillige".
Rosyjscy pomocnicy służyli także w dywizjach Waffen SS, ale znaczna większość z nic zajmowała się pracami inżynieryjno-budowlanymi.
Od 1942 roku z Hilfswillige tworzone były tzw Legiony Wschodnie przeznaczone do regularnej walki na froncie oraz z partyzantką sowiecką.
Po wojnie większość Hilfswillige została przekazana ZSRR w ramach operacji Keelhaul. Część z nich, jak Andriej Własow, dowódca Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej została zamordowana, reszta była skazywana na długie wyroki w łagrach na Syberii.