Horst Stumpff (ur. 20 listopada 1887 roku w Gießen, zm. 25 listopada 1958 roku w Hamburgu) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu.
Biografia[]
Horst Stumpff urodził się 20 listopada 1887 roku w Gießen. Jego bratem był późniejszy generał Luftwaffe Hans-Jürgen Stumpff. Ukończył Korpus Kadetów i w 1907 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. W kwietniu 1929 roku awansowa na majora, we wrześniu 1933 na podpułkownika, a w lipcu 1935 na pułkownika. Od października 1935 roku dowodził 3. Pułkiem Strzelców, a następnie stanął na czele 3. Brygady Strzelców. W 1938 roku objął dowództwo nad 3. Brygadą Pancerną. W marcu 1939 roku awansował na generała majora.
Na czele brygady, w składzie 3. Dywizji Pancernej gen. Leo Geyra von Schweppenburga uczestniczył w kampanii polskiej. Brał udział w bitwach w Borach Tucholskich, pod Świekatowem i o twierdzę brzeską. Od października 1939 roku, z małymi przerwami, do listopada 1940 roku dowodził 3. Dywizją Pancerną i uczestniczył w kampanii francuskiej. Walczył m.in. pod Gembloux. W listopadzie 1940 roku stanął na czele nowotworzonej 20. Dywizji Pancernej i w lutym 1941 roku awansował na generała porucznika. Brał udział w operacji Barbarossa i walczył pod Mińskiem oraz Smoleńskiem. We wrześniu 1941 roku ze względów zdrowotnych oddał dowództwo płk. Georgowi von Bismarckowi i został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, a następnie trafił do rezerwy dowódczej. Od kwietnia 1942 roku był inspektorem wojskowego rejonu werbunkowego w Królewcu, a przez pewien czas był Generalnym Inspektorem Wojsk Pancernych. W listopadzie 1944 roku otrzymał awans na generała wojsk pancernych. Jako członek dowództwa Panzertruppen West opracowywał taktykę zwalczania czołgów na froncie zachodnim. Pod koniec wojny dostał się do amerykańskiej niewoli.
Zmarł 25 listopada 1958 roku w Hamburgu.