Ignacy Misiąg (ur. 30 lipca 1891 roku w Tywoni, zm. 24 stycznia 1942 roku w Stargardzie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Oddziału Wydzielonego Ignacy.
Biografia[]
Ignacy Misiąg urodził się 30 lipca 1891 roku w Tywoni, na terytorium Austro-Węgier. Należał do Drużyn Bartoszowych. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale w 1910 roku został powołany na jednoroczną służbę do Armii Austro-Węgier. Po zakończeniu służby, powrócił na studia i dołączył do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego Strzelec. Po wybuchu I wojny światowej, ponownie został powołany do wojska. Walczył w Serbii, Czarnogórze i Włoszech. W 1918 roku powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Brał udział w wyprawie kijowskiej. W sierpniu 1920 roku objął dowództwo nad 14. Pułkiem Piechoty. Otrzymał awans na majora. Za zasługi w walce, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W maju 1921 roku został awansowany na podpułkownika. Ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na pułkownika. W 1933 roku został szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lutym 1938 roku stanął na czele piechoty dywizyjnej 6. Dywizji Piechoty gen. Bernarda Monda. Od lipca 1939 roku dowodził Oddziałem Wydzielonym Ignacy.
Na jego czele brał udział w kampanii wrześniowej. Jego żołnierze bronili Pszczyny, ale ponieśli ciężkie straty w walkach z 5. Dywizją Pancerną gen. Heinricha von Vietinghoffa. Następnie wraz z 6. Dywizją Piechoty, wycofał się na wschód. Uczestniczył w I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. 20 września dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem oflagu XI B Braunschweig i II C Woldenberg. Należał do obozowych organizacji konspiracyjnych. Chorował na chorobę Buergera, a jego stan zdrowia stale się pogarszał. Trafił do szpitala w Stargardzie, gdzie amputowano mu obie nogi. Mimo tego choroba postępowała.
Zmarł w szpitalu 24 stycznia 1942 roku. Spoczął na cmentarzu wojennym w Stargardzie.