Ignacy Oziewicz (ur. 7 maja 1887 roku w Łyngmianach, zm. 10 stycznia 1966 roku w Gdyni) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 29. Dywizji Piechoty w Armii Prusy gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Komendant Narodowych Sił Zbrojnych.
Biografia[]
Ignacy Oziewicz urodził się 7 maja 1887 roku w Łyngmianach, na Litwie. W 1907 roku, na ochotnika wstąpił do Armii Rosyjskiej. Ukończył Wileńską Szkołę Wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i zakończył służbę po rewolucji bolszewickiej. W 1919 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku objął dowództwo nad 17. Pułkiem Piechoty, a od 1925 roku dowodził 76. Pułkiem Piechoty. W marcu 1927 roku otrzymał awans na pułkownika. W 1935 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 16. Dywizji Piechoty. W październiku 1938 roku stanął na czele 29. Dywizji Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej, jego dywizja została włączona do Armii Prusy gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Uczestniczył w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim i bitwie pod Odrzywołem. Ranny w rękę, został przetransportowany do Grodna, a następnie przekroczył granice z Litwą i został internowany. Jako inwalida odzyskał wolność. Powrócił do kraju i rozpoczął działalność konspiracyjną. W 1941 roku został zastępcą komendanta Narodowej Organizacji Wojskowej ppłk. Józefa Rokickiego. Był przeciwnikiem scalenia z Armią Krajową i uważał ją za organizację sanacyjną. W 1942 roku doszło do rozłamu, w wyniku którego powstały Narodowe Siły Zbrojne. Płk. Oziewicz został komendantem. Na jego rozkaz zwalczano bandytyzm i dokonywano odwetów na Niemcach. W grudniu 1942 roku wystosował list do gen. Stefana Roweckiego z propozycją scalenia z AK. Prowadził rozmowy z Tadeuszem Komorowskim i Stanisławem Rostworowskim. 9 czerwca 1943 roku został aresztowany przez Gestapo i trafił na Pawiak. Dowództwo NSZ, początkowo ukrywało fakt jego aresztowania. Był więźniem obozów koncentracyjnych Auschwitz i Flossenburg. W kwietniu 1945 roku obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie.Po wojnie przebywał w Niemczech i Francji. W 1958 roku zdecydował się na powrót do Polski i zamieszkał w Gdyni.
Zmarł 10 stycznia 1966 roku. Spoczął na cmentarzu Witomińskim.