Insurekcja Deniski – polskie powstanie rozpoczęte w marcu 1797 roku. Był to pierwszy polski zryw po Insurekcji kościuszkowskiej.
Już pod koniec insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku na Podolu, Bukowinie i Wołoszczyźnie powstawały polskie obozy szkoleniowe w której szkolono polskie wojsko z poparciem Imperium Osmańskiego. Powstańcy liczyli także na szybki wybuch wojny rosyjsko-tureckiej. W obozach zgromadzono około 1-1.7 tyś żołnierzy i oficerów, którzy byli odwiedzani przez oficerów brytyjskich i francuskich. Powstańcy współpracowali także z Centralizacją Lwowską.
Na początku marca 1797 roku grupa oficerów z brygadierem Joachimem Deniską na czele powołała Związek Wojskowy oraz ogłosili akt powstania, w którym głosili zniesienie stanów i likwidację pańszczyzny. Cywilnym naczelnikiem powstania został Walerian Dzieduszycki, a za wojsko odpowiadał generał Karol Otto Kniaziewicz.
W maju 1779 roku doszło do konfliktu w polskim dowództwie. Odsunięto od dowodzenia Joachima Deniskę, a Walerian Dzieduszycki został zatrzymany przez władze rosyjskie. Pomimo tego 26 maja Deniska wraz z 200 żołnierzami przekroczył granicę austriacką w okolicach Zaleszczyk.
30 maja doszło do pierwszego i jedynego starcia podczas insurekcji, bitwy pod Dobronowicami. Wojsko austriackie rozbiło siły powstańców. Wielu z nich trafiło do niewoli, a część uciekła do Turcji. Wziętych do niewoli powstańców stracono 11 lipca w pobliżu Czernowiec. Austriacy zlikwidowali także resztki polskich obozów wojskowych.
W Insurekcji Deniski brał udział późniejszy generał Jan Kanty Julian Sierawski.