Issa Aleksandrowicz Plijew (ros. Исса́ Алекса́ндрович Пли́ев) (ur. 25 listopada 1903 roku we wsi Staryj Batakojurt, zm. 6 lutego 1979 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, pochodzenia osetyjskiego, generał armii, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego. Dowódca Grupy Wojsk Radzieckich na Kubie.
Biografia[]
Issa Plijew urodził się 25 listopada 1903 roku we wsi Staryj Batakojurt, w obwodzie tereckim. Pochodził z biednej rodziny chłopskiej. Jego ojciec wyjechał do pracy w Kanadzie, gdzie zmarł i młody Issa, musiał się podjąć pracy zarobkowej. W 1922 roku rozpoczął służbę wojskową. W 1926 roku ukończył Leningradzką Szkołę Kawalerii, w tym samym roku wstąpił do partii komunistycznej. W 1933 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W lutym 1939 roku został dowódcą 48. Pułku Kawalerii, 6. Dywizji Kawalerii w Białoruskim Okręgu Wojskowym. We wrześniu 1939 roku brał udział w agresji na Polskę.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa przerwał studia na Akademii Sztabu Generalnego. 6 lipca 1941 roku został dowódcą 50. Dywizji Kawalerii i trafił na front. Podczas bitwy pod Smoleńskiem wykonał dwa rajdy na niemieckie tyły. Następnie brał udział w obronie Moskwy i operacji wiaziemskiej oraz klińsko-solnechnogorskiej. W uznaniu zasług, dywizja została przemianowana na 3. Dywizję Kawalerii Gwardii. Podczas ofensywy klińsko-solnechnogorskiej, dywizja weszła w skład 2. Korpusu Kawalerii Gwardii gen. Lwa Dowatora. Po śmierci gen. Dowatora, przejął dowództwo nad korpusem. 16 kwietnia 1942 roku został dowódcą 5. Korpusu Kawalerii, który został rozbity w operacji charkowskiej. Od lipca 1942 roku dowodził 3. Korpusem Kawalerii Gwardii i brał udział w bitwach pod Woroneżem i Stalingradem. W lutym 1943 roku został zastępcą dowódcy nowoformowanej 5. Armii Pancernej Gwardii. W maju 1943 roku został zastępcą dowódcy Frontu Stepowego, przemianowanego później na 2. Front Ukraiński. Brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej i bitwie o Dniepr. W listopadzie 1943 roku objął dowództwo nad 4. Korpusem Kawaleri Gwardii. Uczestniczył w operacjach melitopolskiej, bereznehuwato-snihuriskiej i odeskiej. Dekretem Rady Najwyższej ZSRR z dnia 16 kwietnia 1944 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. W lecie 1944 roku trafił na 1. Front Białoruski i brał udział w operacji Bagration. Podczas operacji debreczyńskiej dowodził grupą zmechanizowaną. Jako dowódca 1. Grupy Kawalerii Zmechanizowanej uczestniczył w operacjach budapesztańskiej, bratysławsko-brnowskiej i praskiej. Za udział w rozbiciu Armii Kwantuńskiej, po raz drugi otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
Po wojnie był dowódcą Stawropolskiego Okręgu Wojskowego, 9. Armii Zmechanizowanej, 13. i 4. Armii. 2 czerwca 1962 roku brał udział w tłumieniu protestu robotników w Nowoczerkasku. Nakazał gen. Matwiejowi Szaposznikowi użyć czołgów, ale ten nie wykonał rozkazu. Od lipca 1962 do maja 1963 roku, podczas operacji Anadyr, dowodził Grupą Wojsk Radzieckich na Kubie.
Zmarł 6 lutego 1979 roku w Moskwie. Został pochowany we Władywostoku, w alei gwiazd.