Iwan Gawriłowicz Łazariew (ros. Иван Гаврилович Лазарев) (ur. 7 stycznia 1898 roku we wsi Bolszoje Sredne, zm. 27 września 1979 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał porucznik wojsk pancernych.
Biografia[]
Iwan Łazariew urodził się 7 stycznia 1898 roku we wsi Bolszoje Sredne, w guberni smoleńskiej. Pochodził z rodziny chłopskiej. W 1917 roku wstąpił do partii Lewicowych Socjalistów-Rewolucjonistów, a w 1918 roku do Armii Czerwonej. Po powstaniu lewicowych eserowców, wystąpił z partii i przeszedł do partii komunistycznej. W szeregach Frontu Wschodniego, brał udział w wojnie domowej. Następnie służył w sztabie Frontu Turkiestańskiego. Brał udział w tłumieniu powstania Sapożkowa. Jako dowódca baterii, uczestniczył w walkach z siłami Nestora Machny. Po zakończeniu działań zbrojnych ukończył Wyższą Szkołę Artylerii. W 1929 roku zakończył studia na Akademii Wojskowej im. Frunzego. Następnie był wykładowcą na kilku wojskowych uczelniach. W czerwcu 1935 roku został szefem sztabu 16. Brygady Zmechanizowanej w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Jako dowódca tej brygady brał udział w agresji na Polskę. 11 marca 1941 roku objął dowództwo nad 10. Korpusem Zmechanizowanym, w Leningradzkim Okręgu Wojskowym.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, jego korpus znajdował się na granicy sowiecko-fińskiej, a następnie został przemieszczony na obrzeża Leningradu, w okolice Ługi. 1 września 1941 roku został dowódcą 55. Armii i brał udział w walkach o Leningrad, podczas których został ciężko ranny w udo. Po wyzdrowieniu został zastępcą Generalnego Inspektora Głównego Zarządu Pancernego. 10 czerwca 1942 roku został dowódcą 2. Korpusu Pancernego i brał udział w operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej. 22 lipca objął dowództwo nad 11. Korpusem Pancernym i brał udział w operacjach woronesko-kastornieńskiej, charkowskiej i dmitriewsko-sewskajskiej. 26 maja 1943 roku został dowódcą 20. Korpusu Pancernego i uczestniczył w bitwie o Kursk, Dniepr, operacjach orłowskiej, donbaskiej, melitopolskiej, korsuńsko-szewczenkowskiej i humańsko-botoszańskiej. Wyzwolił miasta Szpoła i Zwinogródka, za co jego korpus otrzymał przydomek "zwinogródzki". W kwietniu 1944 roku korpus został przeniesiony do rezerwy i pozostał tam do końca wojny.
Po zakończeniu wojny, 20. Korpus Pancerny został przekształcony w 20. Dywizję Pancerną. W maju 1946 roku został zastępcą dowódcy 2. Armii Zmechanizowanej w Karpackim Okręgu Wojskowym. W lutym 1958 roku przeszedł do rezerwy.
Zmarł 27 września 1979 roku w Moskwie. Został pochowany na cmentarzu w Kuncewie.