Iwan Wasiljewicz Bołdin (ros. Ива́н Васи́льевич Бо́лдин) (ur. 15 sierpnia 1892 roku we wsi Wysokaja, zm. 28 marca 1965 roku w Kijowie) – sowiecki wojskowy, generał pułkownik Armii Czerwonej.
Biografia[]
Iwan Bołdin urodził się 15 sierpnia 1892 roku we wsi Wysokaja, w guberni penzeńskiej. Pochodził z rodziny chłopskiej. W lipcu 1914 roku został powołany do służby w Armii Imperium Rosyjskiego. Brał udział w I wojnie światowej. Był dwukrotnie odznaczony Krzyżem św. Jerzego. W listopadzie 1917 roku został wysłany na urlop i zakończył swój udział w wojnie. W 1918 roku wstąpił do partii komunistycznej. W 1919 roku został zmobilizowany do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej i wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 roku ukończył kursy Wystrel, a rok później kursy na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W listopadzie 1928 roku został dowódcą 19. Dywizji Strzeleckiej. Od maja 1930 roku był instruktorem taktyki w Akademii Wojskowo-Politycznej. Do 1938 roku dowodził 17. Korpusem Strzeleckim, a następnie objął dowództwo nad Kalinińskim Okręgiem Wojskowym.
Podczas agresji na Polskę, był dowódcą Grupy Konno-Zmechanizowanej i uczestniczył w walkach o Grodno. W październiku 1939 roku został dowódcą Odeskiego Okręgu Wojskowego. Następnie stanął na czele 9. Armii, która brała udział w zajęciu Besarabii. W 1941 roku został zastępcą dowódcy Zachodniego Okręgu Wojskowego.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, został zastępcą dowódcy Frontu Zachodniego gen. Dmitrija Pawłowa. Organizował nieudany kontratak, podczas bitwy białostocko-mińskiej, a jego siły zostały okrążone i poniosły ciężkie straty. Udało mu się wyjść z okrążenia. Po raz drugi, został otoczony podczas operacji wiaziemskiej. Podczas wyjścia z okrążenia, został ranny. W szpitalu objął dowództwo nad 50. Armią. Wyróżnił się podczas operacji tulskiej, kiedy to odparł atak niemieckiej 2. Grupy Pancernej gen. Heinza Guderiana. Następnie brał udział w operacjach kałudzkiej, rżewsko-wiaziemskiej, Bawół, orłowskiej, smoleńskiej, briańskiej, homelsko-rzeczyckiej i Bagration. 2 lutego 1945 roku został odwołany ze stanowiska przez dowódcę 2. Frontu Białoruskiego gen. Konstantego Rokossowskiego, za to, że podczas operacji wschodniopruskiej nie wykrył odwrotu wroga i przez wiele godzin ostrzeliwał puste pozycje. W kwietniu 1945 roku został zastępcą dowódcy 3. Frontu Ukraińskiego gen. Fiodora Tołbuchina i brał udział w walkach na terenie Austrii.
Po wojnie dowodził 27. Armią w Południowej Grupie Wojsk. W lipcu 1946 roku został dowódcą 8. Armii Gwardii w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. Od 1951 do 1953 roku dowodził Wschodniosyberyjskim Okręgiem Wojskowym. W maju 1958 roku został członkiem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.
Zmarł 28 marca 1965 roku w Kijowie. Spoczął na cmentarzu Bajkowa.