Iwan Iwanowicz Juszczyk (ros. Иван Иванович Ющук) (ur. 5 maja 1898 roku we wsi Małynka, zm. 19 września 1991 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał major wojsk pancernych Armii Czerwonej.
Biografia[]
Iwan Juszczyk urodził się 5 maja 1898 roku we wsi Małynka, w guberni grodzieńskiej. Z pochodzenia był Białorusinem. Podczas I wojny światowej, jako uchodźca wojenny trafił do Tuły. W lutym 1918 roku na ochotnika wstąpił do Czerwonej Gwardii, a od kwietnia służył w Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej. W 1922 roku ukończył kursy w Wyższej Szkole Pancernej. W 1925 roku ukończył Leningradzką Szkołę Mechaniczną, a w 1935 roku Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji. Od czerwca 1935 roku dowodził batalionem czołgów 25. Brygadzie Pancernej w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Podczas wielkiej czystki został zwolniony z armii, ale we wrześniu 1938 roku został do niej przywrócony. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo nad 27. Brygadą Czołgów Lekkich.
Na jego czele uczestniczył w agresji na Polskę. W marcu 1941 roku został szefem sztabu 48. Dywizji Pancernej. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, zbierał rozbite pododdziały i przyłączał je do 48. Dywizji Pancernej. W sierpniu 1941 roku organizował kontratak pod Wielkimi Łukami. 28 sierpnia objął dowództwo nad dywizją i wyprowadził ją z okrążenia. 2 września jednostka została rozwiązana. 5 października 1941 roku stanął na czele 32. Brygady Pancernej i brał udział w obronie Tuły. Za udział w operacji tulskiej i wyzwolenie Kaługi został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. W listopadzie 1941 roku został komendantem garnizonu w Tule. W lutym 1942 roku objął stanowisko asystenta dowódcy Frontu Zachodniego gen. Gieorgija Żukowa ds. bojowego użycia sił pancernych. W listopadzie stanął na czele 6. Korpusu Pancernego, a miesiąc później został ranny i trafił na leczenie do szpitala. 7 czerwca 1943 roku otrzymał awans na generała majora wojsk pancernych. We wrześniu 1943 roku został kierownikiem Zaawansowanych Kursów Sztabu Dowodzenia w Wojennej Akademii Sił Pancernych i Zmechanizowanych. Od 15 lipca 1944 roku do końca wojny, dowodził 11. Korpusem Pancernych. Uczestniczył w operacji Bagration, wiślańsko-odrzańskiej, kostrzyńskiej i berlińskiej. Za forsowanie Pilicy i ciężkie straty zadane nieprzyjacielowi, dowództwo 69. Armii przedstawiło go do tytułu Bohatera Związku Radzieckiego, ale otrzymał jedynie Order Suworowa I klasy.
W lipcu 1945 roku 11. Korpus Pancerny został przekształcony w 11. Dywizję Pancerną. W sierpniu 1946 roku został kierownikiem kursów w Wojskowej Akademii Sił Pancernych i Zmechanizowanych. Od czerwca 1947 roku dowodził 23. Dywizją Pancerną w Karpackim Okręgu Wojskowym. W grudniu 1948 roku został Starszym Inspektorem Sił Pancernych i Zmechanizowanych Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych ZSRR. W 1957 roku przeszedł na emeryturę. Opublikował swoje wspomnienia i działał w organizacjach kombatanckich.
Zmarł 19 września 1991 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu w Chimkach.