Iwan Stiepanowicz Koniew (ros. Иван Степанович Конев) (ur. 28 grudnia 1897 roku we wsi Łodejno, zm. 21 maja 1973 roku w Moskwie) – marszałek Związku Radzieckiego, jeden z czołowych generałów radzieckich podczas II wojny światowej. Dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego. Zasiadał w Radzie Najwyższej od 1 do 8 kadencji. Pierwszy dowódca armii Układu Warszawskiego.
Biografia[]
Iwan Koniew urodził się 28 grudnia 1897 we wsi Łodejno w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły ziemskiej, w stopniu szeregowca powołany został do armii carskiej i uczestniczył w I wojnie światowej.
W 1918 wstąpił do Partii Komunistycznej i Armii Czerwonej, w której brał udział w wojnie domowej. W 1934 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego.
Na początku II wojny światowej dowodził 19 Armią i Frontem Zachodnim. 17 października 1941 objął dowództwo Frontu Kalinińskiego. W wyniku swoich klęsk podczas walk pod Moskwą został odwołany ze stanowiska i miał stanąć przed plutonem egzekucyjnym. Uratował go Gieorgij Żukow, który się za nim wstawił.
W sierpniu 1942 powrócił na swoje stanowisko, a od czerwca 1943 dowodził Frontem Stepowym, przemianowanym później na 2 Front Ukraiński. Dowodził Frontem podczas bitwy na łuku kurskim. Wojska 2 Frontu Ukraińskiego z Iwanem Koniewem przeszły prawie cały szlak bojowy. Iwan Koniew dowodził podczas operacji lwowsko-sandomierskiej i operacji dukielsko-preszowskiej. Swoje wojska doprowadził aż do Berlina, ale Józef Stalin powierzył zdobycie centrum miasta Żukowowi, a Koniew w tym czasie miał za zadanie zdobyć Pragę.
Po wojnie był dowódcą Centralnej Grupy Wojsk Radzieckich. Podczas sporu Żukowa ze Stalinem, poparł tego pierwszego, a następnie zajął jego miejsce na stanowisku Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi ZSRR. Po utworzeniu Układu Warszawskiego został pierwszym dowódcą jego armii.
Zmarł 21 maja 1973 w Moskwie i został pochowany pod Murem Kremlowskim na Placu Czerwonym.