Iwan Nikołajewicz Muzyczenko (ros. Ива́н Никола́евич Музыче́нко) (ur. 10 listopada 1901 roku w Rostowie nad Donem, zm. 8 grudnia 1970 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika, dowódca 6. Armii. Wzięty do niewoli podczas bitwy pod Humaniem.
Biografia[]
Iwan Muzyczenko urodził się 10 listopada 1901 roku w Rostowie nad Donem. W 1917 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W czerwcu 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, a w 1919 roku do partii komunistycznej. Podczas wojny domowej był pięciokrotnie ranny. Walczył przeciwko siłom Nestora Machny, w Estonii, w wojnie polsko-bolszewickiej i tłumił powstanie tambowskie. Po zakończeniu wojny pełnił funkcje komisarza politycznego w różnych jednostkach. W lipcu 1937 roku objął dowództwo nad 4. Dywizją Kawalerii. W 1939 roku uczestniczył w agresji na Polskę. 30 stycznia 1940 roku został dowódcą 4. Dywizji Strzeleckiej i brał udział w wojnie z Finlandią. 27 kwietnia 1940 roku objął dowództwo nad 6. Korpusem Strzeleckim, a 26 lipca otrzymał dowództwo nad 6. Armią w Kijowskim Okręgu Wojskowym.
Gen. Iwan Muzyczenko w niewoli.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, wziął udział w bitwie w rejonie Dubno-Łuck-Brody. Podczas bitwy pod Humaniem, 6. i 12. Armia gen. Pawła Poniedielina zostały otoczone. 6 sierpnia 1941 roku został ciężko ranny w nogę i dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w szpitalach w Równem i Włodzimierzu Wołyńskim. Niemcy bezskutecznie próbowali namówić go do współpracy. 29 kwietnia 1945 roku, wojska amerykańskie wyzwoliły obóz w Moosburgu, w którym znajdował się gen. Muzyczenko. Trafił do sowieckiej Wojskowej Misji Repatriacyjnej w Paryżu, a następnie został przewieziony do Moskwy, gdzie śledztwo przeciwko niemu prowadziło NKWD.
31 grudnia 1945 roku został przywrócony do służby w Armii Radzieckiej. W latach 1946-1947 był zastępcą dowódcy Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego. Następnie ukończył Wyższe Kursy Akademickie na Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego. Ze względu na stan zdrowia, 8 października 1947 roku przeszedł do rezerwy.
Zmarł 8 grudnia 1970 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Nowodziewczym.