Iwan Jefimowicz Pietrow (ros. Ива́н Ефи́мович Петро́в) (ur. 30 września 1896 roku w Trubczewsku, zm. 7 kwietnia 1958 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała armii. Odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Iwan Pietrow urodził się 30 września 1896 roku w Trubczewsku. W młodości zmarł jego ojciec. W styczniu 1917 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej, a w czerwcu ukończył Aleksiejewską Szkołę Kadetów. Uczestniczył w I wojnie światowej, podczas której zachorował na dezynterię i w styczniu 1918 roku został zwolniony ze względu na stan zdrowia. W kwietniu 1918 roku wcielono go do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej. Walczył m.in. z Korpusem Czechosłowackim. W listopadzie 1918 roku został szefem wydziału ogólnego Czeka w kwaterze głównej 4. Armii. Następnie uczestniczył w walkach z Kozakami gen. Władimira Tołstowa. Jednocześnie dołączył do WKP(b). Od maja 1920 roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Jesienią 1920 roku trafił na Ukrainę, gdzie likwidował resztki wojsk atamana Symona Petlury. W składzie 11. Pułku Kawalerii walczył z Basmaczami na Froncie Turkiestańskim. W 1926 ukończył kursy w Wystrieł. W 1929 roku brał udział w inwazji na Afganistan, a od czerwca dowodził Samodzielną Brygadą Kawalerii Turkmeńskiej. W 1931 roku objął dowództwo nad 1. Turkiestańską Dywizją Strzelców Górskich, a we wrześniu 1932 roku został komisarzem wojskowym Zjednoczonej Centralnoazjatyckiej Szkoły Wojskowej im. Lenina. Dzięki wstawiennictwu Klimienta Woroszyłowa uniknął represji podczas wielkiej czystki. W czerwcu 1940 roku stanął na czele 194. Dywizji Strzeleckiej w Syberyjskim Okręgu Wojskowym, a w październiku objął funkcję inspektora piechoty Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego. Po wprowadzeniu stopni wojskowych w Armii Czerwonej w czerwcu 1940 roku, otrzymał stopień generała majora. W marcu 1941 roku został dowódcą 27. Korpusu Zmechanizowanego.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa korpus w przyśpieszonym tempie zakończył formowanie i został skierowany do obwodu briańskiego. Na początku lipca Stawka podjęła decyzję o jego rozwiązaniu i reorganizacji pozostałych jednostek pancernych. Gen. Pietrow stanął na czele 1. Dywizji Kawalerii w Odessie. W sierpniu 1941 roku objął dowództwo nad 25. Czapajewską Dywizją Strzelecką, z którą uczestniczył w obronie Odessy, a w październiku został dowódcą Armii Nadmorskiej. Dowodził ewakuacją z Odessy na Półwysep Krymski. Później odpowiadał za obronę Sewastopola, ale pod koniec grudnia z nieznanych przyczyn został odwołany. Decyzja została wkrótce cofnięta i gen. Pietrow pozostał na stanowisku.
Generał Iwan Pietrow w okolicach Sewastopola, 1942 rok.
Na przełomie czerwca i lipca 1942 roku został okrążony, a następnie Sewastopol upadł. Gen. Pietrow chciał popełnić samobójstwo, ale powstrzymali go od tego jego towarzysze. W sierpniu 1942 roku objął dowództwo nad 44. Armią w Froncie Zakaukaskim, zastępując na tym stanowisku gen. Stiepana Czerniaka. Wyróżnił się podczas bitwy o Kaukaz i operacji tuapskiej. Od marca 1943 roku był szefem sztabu, a od maja dowódcą Frontu Północnokaukaskiego. Uczestniczył w operacjach noworosyjsko-tamańskiej, noworosyjskiej i kerczeńsko-eltigeńskiej. W listopadzie 1943 roku na podstawie dyrektywy Kwater Głównej Naczelnego Dowództwa front przemianowano na Samodzielną Armię Nadmorską. Po klęsce w desantach na Przylądku Tarkhan i w porcie Kercz został zdegradowany do stopnia generała pułkownika i odwołany ze stanowiska. W marcu 1944 roku objął dowództwo nad 33. Armią w Froncie Zachodnim, a w kwietniu został dowódcą 2. Frontu Białoruskiego. Na skutek donosu członka Frontowej Rady Wojennej Lwa Mechlisa został odwołany ze stanowiska. Przygotowywał swoje wojska do nadchodzącej operacji Bagration, ale nie wziął w niej udziału. W sierpniu 1944 roku stanął na czele 4. Frontu Ukraińskiego i brał udział w operacjach wschodniokarpackiej i zachodniokarpackiej. W październiku 1944 roku ponownie otrzymał stopień generała armii. W związku z nieudanym rozpoczęciem operacji morawsko-ostrawskiej ponownie został odwołany i w marcu 1945 roku został szefem sztabu 1. Frontu Ukraińskiego marszałka Iwana Koniewa. Za sprawne przeprowadzenie operacji berlińskiej i praskiej dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 29 maja 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.
W lipcu 1945 roku objął dowództwo nad Turkiestańskim Okręgiem Wojskowym. W lipcu 1952 roku został I zastępcą głównego inspektora Armii Radzieckiej, a w kwietniu 1953 roku szefem Głównego Zarządu Bojowego i Wychowania Fizycznego Ministerstwa Obrony ZSRR. W czerwcu 1957 roku został głównym doradcą naukowym wiceministra obrony. W latach 1946-1954 był deputowanym do Rady Najwyższej.
Zmarł 7 kwietnia 1958 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Nowodziewiczym.