Iwan Nikitycz Russijanow (ros. Иван Никитич Руссиянов) (ur. 11 września 1900 roku we wsi Szczuply, zm. 21 marca 1984 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika. Bohater Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Iwan Russijanow urodził się 11 września 1900 roku we wsi Szczuply w obwodzie smoleńskim. Pochodził z rodziny chłopskiej i początkowo pracował jako urzędnik. W listopadzie 1919 roku został wcielony do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej i wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku wstąpił do partii komunistycznej. Studiował w Szkole Dowodzenia Piechoty w Smoleńsku. W 1931 roku ukończył kursy Wystrieł. W sierpniu 1937 roku został zastępcą dowódcy 29. Dywizji Strzeleckiej w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W lutym 1938 roku objął dowództwo nad 52. Dywizją Strzelecką i brał udział w inwazji na Polskę. Został ciężko ranny w bitwie pod Szackiem. 4 listopada 1939 roku został awansowany na kombriga. W sierpniu 1940 roku został dowódcą 100. Dywizji Strzeleckiej w Zachodnim Okręgu Wojskowym. 4 czerwca 1940 roku został awansowany na generała majora. W maju 1941 roku ukończył kursy na Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, brał udział w walkach na Białorusi. Uczestniczył w bitwie białostocko-mińskiej. Jego dywizja zadała ciężkie straty niemieckiemu XXXIX Korpusowi Zmotoryzowanemu gen. Rudolfa Schmidta. Podległe mu wojska zostały okrążone, ale udało mu się przełamać pierścień okrążenia. 100. Dywizja Strzelecka, została następnie przydzielona do 24. Armia gen. Stiepana Kalinina. Brał udział w bitwie pod Smoleńskiem i operacji jelnińskiej. 18 września 1941 roku, w uznaniu zasług, dywizja została przemianowana na 1. Dywizję Strzelecką Gwardii. Następnie uczestniczył w bitwie o Charków i operacji jeleckiej. W listopadzie 1942 roku, dywizja została przekształcona w 1. Korpus Zmechanizowany Gwardii. Korpus brał udział w bitwie pod Stalingradem, operacji iziumsko-barwinkowskiej, donbaskiej, zaporoskiej, kirowohradzkiej, budapesztańskiej i balatońskiej. Wyróżnił się podczas operacji wiedeńskiej, zdobywając Wiedeń. Do końca wojny pozostał dowódcą 1. Korpusu Zmechanizowanego Gwardii.
We wrześniu 1945 roku korpus został przekształcony w 1. Dywizję Zmechanizowaną Gwardii. W czerwcu 1946 roku został zastępcą dowódcy 4. Armii Pancernej Gwardii w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W styczniu 1947 roku został zastępcą dowódcy 4. Dywizji Pancernej Gwardii. W 1948 roku rozpoczął studia na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W kwietniu 1953 roku przeszedł do rezerwy. Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR, z dnia 21 lutego 1978 roku, otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order Lenina i Złotą Gwiazdę.
Zmarł 21 marca 1984 roku w Moskwie. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim.