Izabela II (ur. 10 października 1830, zm. 9 kwietnia 1904) — księżniczka i późniejsza królowa Hiszpanii w latach 1833-1868.
Urodziła się jako starsza córka Ferdynanda VII i Marii Krystyny Burbon. Królową została mając trzy lata. Regencję sprawowała jej matka. Na tron wstąpiła jako trzynastolatka.
Gdy miała szesnaście lat, 10 października 1846 poślubiła Franciszka de Asís Burbon. Miała 9 dzieci, z których tylko 5 przeżyło. Prawdopodobnie jej mąż nie był ojcem żadnego z nich.
28 września 1868 roku wojska królowej zostały pokonane pod Acolą, wskutek czego została zdetronizowana. Znalazła schronienie na zamku w Pau, później mieszkała w Saite-Adresse koło Hawru, później osiadła w Paryżu w pałacu Tuileries, a następnie w Pałacu Basilewskim w towarzystwie swego kochanka Marforiego. Dopiero w 1870 r. podpisała akt abdykacji.
Zmarła 9 kwietnia 1904 r.