Józef Świeżyński (ur. 19 kwietnia 1868 we Wlonicach, zm. 12 lutego 1948 w Sandomierzu) – polski polityk, działacz społeczny, lekarz, premier Królestwa Polskiego.
Biografia[]
Józef Świeżyński urodził się 19 kwietnia 1868 we Wlonicach. Był synem ziemianina i uczęszczał do gimnazjum w Radomiu, a następnie studiował medycynę w Warszawie. Wyjechał do Cesarstwa Niemieckiego, by uczyć się zawodu, po powrocie kontynuował pracę w Warszawie, ale ze względu na zły stan zdrowia żony, przeprowadził się do Jeleniowa. Został wybrany do Dumy Państwowej Imperium Rosyjskiego. Podczas I wojny światowej zaangażował się w pomoc ofiarom działań zbrojnych. W kwietniu 1918 został wybrany członkiem Rady Stanu Królestwa Polskiego.
23 października 1918 został premierem rządu, mianowany na te stanowisko przez Radę Regencyjną. Apelował o uwolnienie Józefa Piłsudskiego, organizował polskie siły zbrojne. Jego rząd miał małe poparcie wśród działaczy Ligii Narodowej. Skonfliktowany był z Radą Regencyjną, od której się odciął. Próba zamachu stanu zakończyła się niepowodzeniem i dymisją rządu. Brał udział w pracach nad konstytucją marcową. Następnie wycofał się z polityki. Podczas II wojny światowej prowadził działalność konspiracyjną. Zmarł 12 lutego 1948 w Sandomierzu.