Józef Bonawentura Ignacy Załuski herbu Junosza (ur. 14 lipca 1787 roku w Ojcowie, zm. 25 kwietnia 1866 roku w Krakowie) – polski wolnomularz, wojskowy w stopniu generała brygady, baron Cesarstwa Francuskiego. Uczestnik wojen napoleońskich, wojny rosyjsko-tureckiej i powstania listopadowego.
Biografia[]
Józef Bonawentura Załuski urodził się 14 lipca 1787 roku w Ojcowie. Kształcił się w wiedeńskim Theresianum, a po jego ukończeniu został paziem na dworze cesarza Franciszka I. Służbę wojskową rozpoczął w 1807 roku, w 1. Pułku Szwoleżerów Gwardii Cesarskiej płk. Wincentego Krasińskiego. Brał udział w wojnach napoleońskich, a podczas bitwy pod Wagram dowodził 1. kompanią pułku. W 1813 roku otrzymał tytuł barona Cesarstwa Francuskiego. Podczas kampanii francuskiej 1814 roku walczył w bitwie pod Brienne. W trakcie bitwy pod La Rothière dostał się do wirtemberskiej niewoli, ale został przekazany Rosjanom. Po odzyskaniu wolności kontynuował służbę w Wojsku Królestwa Polskiego. W 1815 roku został adiutantem cara Aleksandra I, a później pełnił tą samą funkcję u cara Mikołaja I. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. W lipcu 1829 roku na własną prośbę zakończył służbę wojskową, ale po wybuchu powstania listopadowego dołączył do zrywu i został szefem sztabu 2. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Żymirskiego. W maju 1831 roku został szefem wywiadu wojskowego, a we wrześniu podał się do dymisji i wyjechał do Wolnego Miasta Kraków. W 1835 roku władze rosyjskie skonfiskowały jego dobra. Po wybuchu Wiosny Ludów w 1848 roku został komendantem Gwardii Narodowej we Lwowie. Publikował swoje pamiętniki i wiersze oraz tłumaczył dzieła literatury francuskiej.
Zmarł 25 kwietnia 1866 roku w Krakowie. Spoczął w kościele parafialnym w Gręboszowie.