Józef Ludwik Hauke ps. Bosak (ur. 19 mara 1834 roku w Petersburgu, zm. 21 stycznia 1871 roku w Dijon) – hrabia, polski wojskowy, generał bronii, uczestnik powstania styczniowego, naczelnik wojenny województwa krakowskiego i sandomierskiego. Uczestnik wojny francusko-pruskiej.
Biografia[]
Józef Ludwik Hauke herbu Bosak urodził się 19 marca 1834 roku w Petersburgu. Jego rodzina pochodziła z Flandrii i do Polski przybyła w 1782 roku. Jego ojciec, również Józef, był kapitanem wojsk Księstwa Warszawskiego i generałem Armii Rosyjskiej. Jego stryj, Maurycy Hauke był generałem i uczestnikiem wojen napoleońskich. Jako przeciwnik wybuchu powstania listopadowego, został zabity pierwszego dnia zrywu.
Józef Hauke uczył się w Korpusie Kadetów, a następnie w Korpusie Paziów i na Wyższej Akademii Wojskowej. W 1855 roku został oficerem ordynansowym cara Aleksandra II. W 1859 roku brał udział w walkach z wojskami Szamila na Kaukazie. Za udział w walkach został nagrodzony dwoma krzyżami Orderu Św. Stanisława i złotą szablą za waleczność.
W 1862 roku dostał awans na pułkownika. Po licznych manifestacjach patriotycznych, złożył dymisję, ale zamiast tego został wysłany na roczny urlop. Po wybuchu powstania styczniowego opuścił Armię Rosyjską. Podczas powstania blisko współpracował z Romualdem Trauguttem. Dowodził II Korpusem Krakowskim i był naczelnikiem wojennym województw krakowskiego i sandomierskiego. Popierał uwłaszczenie chłopów, przez co był przez nich popierany. 29 października 1863 roku poniósł klęskę w bitwie pod Jeziorkiem, a następnie brał udział w bitwie pod Bodzechowem. Podległe mu wojska zwyciężyły w kilku potyczkach, m.in: w bitwie pod Iłżą, ale zostały rozbite pod Opatowem.
Po upadku powstania udał się na emigrację. W 1867 roku zamieszkał koło Genewy w Szwajcarii. Uczestniczył w życiu emigracji, działał w Ognisku Republikańskim Polskim, Kole Racjonalistów oraz w Lidze Pokoju i Wolności Giuseppa Mazziniego. Stanowczo sprzeciwiał się ideologii pokoju za wszelką cenę.
W stopniu pułkownika brał udział w wojnie francusko-pruskiej. Awansowany na generała brygady, podlegał pod Giuseppe Garibaldiego w Armii Wogezów. Zginął 21 stycznia 1871 roku w bitwie pod Dijon. Został pochowany na cmentarzu w Carouge.