Józef Konstanty Ramotowski ps. Wawer (ur. 12 kwietnia 1863 roku w Tykocinie, zm. 20 lipca 1888 roku w Saumur) – powstaniec listopadowy i styczniowy, uczestnik wojny francusko-pruskiej. Działacz emigracyjny we Francji.
Biografia[]
Józef Konstanty Ramotowski urodził się 12 kwietnia 1812 roku w Tykocinie, na Mazowszu. Pochodził ze szlachty zaściankowej. Miał trzech braci. W 1830 roku ukończył Szkołę Wojewódzką w Łomży i rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.
Podczas nocy listopadowej uczestniczył w ataku na Arsenał. Wstąpił do Legii Akademickiej, a następnie trafił do 2. Pułku Piechoty Liniowej. Po bitwie pod Wawrem został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i otrzymał stopień podoficera. Walczył w bitwach pod Nowogrodem, Białołęką, Grochowem, Wronowem, Kazimierzem Dolnym, Ostrołęką i Warszawą. Podczas bitwy pod Tykocinem został ranny. Jako podporucznik wraz z korpusem gen. Macieja Rybińskiego przeszedł do Prus.
18 lipca 1832 roku dotarł do Strasburga, a następnie przebywał w ośrodkach dla uchodźców. 7 stycznia 1836 roku wziął ślub z Constance Aline Guesdon de Beauchesne. Miał piątkę dzieci, ale dwójka z nich zmarła w wieku dziecięcym. Był członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i opowiadał się za odrzuceniem rosyjskiej amnestii. W 1862 roku opuścił Francję i udał się na Litwę.
Po wybuchu powstania styczniowego przyjął pseudonim Wawer i dołączył do oddziału Władysława Cichorskiego "Zameczka". Uczestniczył w bitwie pod Siemiatyczami. Początkowo działał na Podlasiu, ale w marcu 1863 roku otrzymał rozkaz sformowania własnego oddziału na Mazowszu. Walczył pod Białaszewem, Jaświłami, Jastrzębną, Balinką, Czarnym Brodem, Kadyszem, Gruszkami, Kozim Rynkiem, Radziłowem i Sieburczynem. Był zdolnym dowódcą i został awansowany do stopnia pułkownika. W Korzenistem został otoczony przez Rosjan, ale udało mu się wycofać. 14 lipca poniósł klęskę pod Rząśnikiem, a jego oddział został rozbity. Zebrał resztki swoich sił i ponownie został pobity pod Nowogrodem, a 3 września pod Strzelcowizną. Rozwiązał oddział i udał się do Prus. Rząd Narodowy uznał go za dezertera i zaocznie skazał na karę śmierci. Wyrok wkrótce zawieszono.
W grudniu 1863 roku powrócił do Francji, gdzie wstąpił do wojska francuskiego. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej, podobnie jak jego syn Léopold Thadée. Po zakończeniu wojny dołączył do syna, który został szefem wyszkolenia w Szkole Kawalerii w Saumur.
Zmarł 20 lipca 1888 roku w Saumur. Został pochowany w Mortain, a następnie został przeniesiony do rodzinnego grobu na Cmentarzu Montparnasse.