Józef Miniewski (ur. 30 kwietnia 1841 roku w Wilczogórze, zm. 11 listopada 1926 roku we Lwowie) – powstaniec styczniowy w stopniu pułkownika, adiutant gen. Józefa Śmiechowskiego, a następnie dowódca powstańczego oddziału. Jeden z niewielu dowódców powstańczych oddziałów, którzy doczekali niepodległej Polski.
Biografia[]
Józef Miniewski urodził się 30 kwietnia 1841 roku w Wilczogórze (obecnie województwo mazowieckie). Jego ojciec Władysław Miniewski był urzędnikiem Królestwa Polskiego, a także poetą, krytykiem literackim i tłumaczem. Józef ukończył Mikołajewską Szkołę Inżynierii i Akademię Inżynierii Wojskowej. Był członkiem tajnego Koła Oficerów Polskich w Petersburgu. Obserwowany przez tajną policję oraz podejrzany o rewolucjonizm, w 1862 roku odszedł z wojska carskiego i powrócił do Wilczogóry.
W 1863 roku dołączył do powstania styczniowego. Walczył w Grójcu, nad Pilicą, w Białobrzegach i Przedborzu. Dołączył do korpusu gen. Mariana Langiewicza i walczył w bitwach pod Małogoszczem i Pieskową Skałą. Po bitwie pod Grochowiskami został adiutantem gen. Józefa Śmiechowskiego i uczestniczył w przegranej bitwie pod Igołomią, a następnie wycofał się do Krakowa. W maju 1863 roku prowadził działalność w okolicach Olkusza. 4 maja zwyciężył w bitwie w Podlesiu, a dzień później został pobity przez wojska księcia Aleksandra Szachowskiego w bitwie pod Krzykawką. Awansowany na pułkownika organizował Korpus Mazowiecki w Galicji. Na czele 500 ochotników wkroczył do Królestwa Polskiego i stoczył trzy zwycięskie bitwy. Z powodu braków w zaopatrzeniu powrócił do Galicji. Następnie zorganizował wyprawę ze Lwowa na Wołyń i stoczył bitwę pod Radziwiłłowem.
Józef Piłsudski odznacza Józefa Miniewskiego Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari.
Po upadku powstania, tropiony przez carską policję, udał się do Paryża. Trafił do Algerii i Egiptu, gdzie zatrudnił się przy budowie Kanału Sueskiego. Po powrocie do Europy osiadł we Lwowie. Na przełomie 1918-1919 wspierał Orlęta Lwowskie w walkach o miasto. Przez Józefa Piłsudskiego został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari, trzykrotnym Krzyżem Walecznych i Odznaką Orląt Lwowskich.
Zmarł 11 listopada 1926 roku we Lwowie. Został pochowany w asyście honorowej na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.