Józef Pająk (ur. 30 stycznia 1893 roku we Lwowie, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 27. Pułku Ułanów.
Biografia[]
Józef Pająk urodził się 30 stycznia 1893 roku we Lwowie, na terenie Austro-Węgier. Podczas I wojny światowej służył w Armii Austro-Węgier, a w 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza, a rok później został szefem sztabu X Brygady Jazdy. W listopadzie 1924 roku stanął na czele szwadronu pionierów 6. Samodzielnej Brygady Kawalerii. W grudniu tego samego roku został instruktorem w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. W maju 1926 roku awansował na majora. Od 1927 do 1929 roku był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. W marcu 1930 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 3. Pułku Szwoleżerów. W styczniu 1933 roku awansował na pułkownika, a od 1937 roku dowodził 27. Pułkiem Ułanów. Na tym stanowisku otrzymał awans na pułkownika.
Na czele jednostki, w składzie Nowogródzkiej Brygady Kawalerii gen. Władysława Andersa uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwach pod Mławą, Mińskiem Mazowieckim i Tomaszowem Lubelskim. Po sowieckiej agresji dostał się do niewoli i był jeńcem obozu w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 roku pod Charkowem, podczas zbrodni katyńskiej. Spoczął na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
W październiku 2007 roku Prezydent Lech Kaczyński awansował go pośmiertnie na generała brygady.