Józef Szostak ps. Filip (ur. 25 lutego 1897 roku w Józefowie, zm. 11 lutego 1984 roku w Łodzi) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany kawalerii Armii Krajowej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
Biografia[]
Józef Szostak urodził się 25 lutego 1897 roku w Józefowie, w guberni warszawskiej Imperium Rosyjskiego. Jego bratem był Bronisław Szostak, późniejszy podpułkownik Wojska Polskiego. Kształcił się m.in. w Szkole Handlowej Edwarda Rontalera. W 1915 roku dołączył do Legionów Polskich i uczestniczył w I wojnie światowej. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. Od listopada 1918 roku kontynuował służbę w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W grudniu 1922 roku objął dowództwo nad Szwadronem Przybocznym Prezydenta RP. W 1933 roku ukończył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i trafił do dowództwa 2. Dywizji Kawalerii. W styczniu 1934 roku awansował na podpułkownika, a w marcu 1935 roku został zastępcą dowódcy 1. Pułku Szwoleżerów. W 1936 roku objął stanowisko kierownika samodzielnego Referatu Wschód w Oddziale III Sztabu Głównego. Pracował nad planem Zachód. W lipcu 1939 roku stanął na czele 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
Na jego czele, w składzie Wileńskiej Brygady Kawalerii płk. Konstantego Druckiego-Lubeckiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwach pod Piotrkowem Trybunalskim i Tomaszowem Lubelskim, gdzie pułk został rozbity. Udało mu się uniknąć niewoli i w 1940 roku rozpoczął działalność konspiracyjną. W 1941 roku trafił do Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej. Był m.in. zastępcą szefa sztabu KG. W grudniu 1943 roku Naczelny Wódz gen. Kazimierz Sosnkowski awansował go na pułkownika. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, a w dniach 4-5 września 1944 roku pełnił obowiązki szefa sztabu Komendy Głównej. Po upadku powstania dostał się do niemieckiej niewoli i trafił do oflagu II C Woldenberg.
Po wojnie powrócił do Polski. Był prześladowany przez władze komunistyczne. W latach 1950-1955 przebywał w więzieniu. W lutym 1958 roku został zrehabilitowany. Pod koniec życia został honorowym członkiem Konfederacji Polski Niepodległej.
Zmarł 11 lutego 1984 roku w Łodzi. Spoczął w Rudzie Pabianickiej.