Józef Trepto (ur. 17 marca 1894 roku w Kutnie, zm. wiosną 1940 roku w Charkowie) – polski wojskowy, podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich i improwizowanego Warszawskiego Pułku Ułanów.
Biografia[]
Józef Trepto urodził się 17 marca 1894 roku w Kutnie, na terenie Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich, a od listopada 1918n roku służył w kawalerii Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-czechosłowackiej i wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza, a w listopadzie 1924 roku trafił do sztabu 2. Dywizji Kawalerii. W maju 1926 roku objął dowództwo nad 2. szwadronem samochodów pancernych. W lutym 1928 roku awansował na majora, a w listopadzie rozpoczął kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu został szefem sztabu 2. Dywizji Kawalerii. W marcu 1932 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 1. Pułku Szwoleżerów. Na początku 1935 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr I w Warszawie. Otrzymał awans na podpułkownika. W marcu 1938 roku objął dowództwo nad 2. Pułkiem Szwoleżerów Rokitańskich.
W składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie w Borach Tucholskich. 4 września 1939 roku jego miejsce zajął ppłk. Tadeusz Łękawski, a 7 września ppłk. Trepto stanął na czele improwizowanego Warszawskiego Pułku Ułanów. 13 września pułk dołączył do Kombinowanej Brygady Kawalerii. Uczestniczył w II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim i bitwie pod Krasnobrodem, podczas której pułk poniósł ciężkie straty. Dowódca brygady płk. Zakrzewski nakazał swoim żołnierzom przebijać się na Węgry. Po sowieckiej agresji dostał się do niewoli i był jeńcem obozu w Starobielsku.
Został zamordowany wiosną 1940 roku w Charkowie, podczas zbrodni katyńskiej. Spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie na pułkownika.