Jakow Siergiejewicz Szaraburko (ur. 26 listopada 1895 roku we wsi Biesedowicze, zm. 22 kwietnia 1967 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał major Armii Czerwonej.
Biografia[]
Jakow Szaraburko urodził się 26 listopada 1895 roku we wsi Biesedowicze, w obwodzie mohylewskim. W 1915 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W 1917 roku dołączył do Czerwonej Gwardii w Piotrogrodzie, a w kwietniu 1918 roku trafił do Armii Czerwonej. Walczył pod Piotrogrodem, przeciwko siłom gen. Piotra Krasnowa. We wrześniu 1919 roku ukończył Kursy Dowodzenia w Orle. Dowodził szwadronem 13. Pułku Kawalerii w 3. Dywizji Kawalerii i uczestniczył w walkach z siłami admirała Aleksandra Kołczaka i Basmaczom w Kotlinie Fergańskiej. Następnie ukończył Wyższą Szkołę Kawalerii w Leningradzie i Akademię Wojskową im. Frunzego. W 1931 roku został dowódcą dywizji kawalerii Połączonej Szkoły Wojskowej. W marcu 1938 roku objął dowództwo nad 5. Dywizją Kawalerii w Kijowskim Okręgu Wojskowym.
Na jej czele brał udział w agresji na Polskę i walczył w okolicach Lwowa. W kwietniu 1941 roku został zastępcą dowódcy 23. Korpusu Zmechanizowanego. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, korpus został podporządkowany Frontowi Południowo-Zachodniemu gen. Michaiła Kirponosa. Uczestniczył w bitwie o Kijów. W lipcu 1941 roku jednostka została przekształcona w 23. Korpus Strzelecki, a gen. Szaraburko został jego dowódcą. Brał udział w bitwie pod Smoleńskiem. We wrześniu 1941 roku został dowódcą 76. Dywizji Kawalerii, a od marca 1942 roku dowodził 116. Dywizją Kawalerii. Brał udział w bitwie o Kaukaz, a w uznaniu zasług, jego dywizja została przekształcona w 12. Dywizję Kawalerii Kozackiej Gwardii. Gen. Szaraburko otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy. W listopadzie 1942 roku został inspektorem kawalerii Północnej Grupy Frontu Północnokaukaskiego, a od stycznia 1943 roku był inspektorem kawalerii całego frontu. Następnie dowodził 7. Korpusem Kawalerii Gwardii i 12. Korpusu Strzeleckiego Gwardii. Od maja do listopada 1944 roku, przebywał na leczeniu w szpitalu, a później objął dowództwo nad 93. Korpusem Strzeleckim i brał udział w walkach w Kurlandii, operacji sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej i górnośląskiej. Został odznaczony Orderem Suworowa III klasy. Pod koniec wojny uczestniczył w operacji praskiej.
5 lipca 1945 roku został ranny w wypadku samochodowym i rok później przeszedł na emeryturę.
Zmarł 22 kwietnia 1967 roku w Moskwie.