Jan Jagmin-Sadowski (ur. 24 kwietnia 1895 roku w Grójcu, zm. 5 października 1977 roku w Warszawie) – polski wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Grupy Operacyjnej Śląsk.
Biografia[]
Jan Sadowski urodził się 24 kwietnia 1895 roku w Grójcu. Studiował na Politechnice Lwowskiej i należał do rewolucyjnej frakcji Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskich Drużyn Strzeleckich. Przyjął pseudonim Jagmin. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich. Brał udział w bitwie pod Laskami i Anielinem, Łowczówkiem, Konarami i Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Beniaminowie. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Studiował na Wyższej Szkole Sztabu Generalnego i francuskiej École Supérieure de Guerre. W 1925 roku został zastępcą dowódcy 11. Pułku Piechoty. W 1929 roku został awansowany na pułkownika. W 1936 roku objął dowództwo nad 23. Dywizją Piechoty. Podlegał mu Obszar Warowny Śląsk. 19 marca 1939 roku został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną Śląsk w składzie Armii Kraków gen. Antoniego Szyllinga. 1 września rozkazał ostrzelać Bytom. Pod Wyrami toczył ciężką bitwę z siłami niemieckimi i został zmuszony do odwrotu z Górnego Śląska. Jego jednostka została przemianowana na Grupę Operacyjną Jagmin. Udało mu się ewakuować część dział przez Wisłę. Następnie uczestniczył w I bitwie pod Tomaszowem Lubelskim i natarciu na Bełżec. Po kapitulacji sił polskich, dostał się do niewoli. Został osadzony w Oflagu VII A Murnau. Po wyjściu na wolność w 1945 roku, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, ale nie otrzymał przydziału i zdecydował się na powrót do Polski.
Po powrocie do Polski został przeniesiony w stan spoczynku. Był przeciwny nadaniu Orderu Virtuti Militari Leonidowi Breżniewowi i na znak protestu złożył swój order na Jasnej Górze.
Zmarł 5 października 1977 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim.