Jan Koziełł-Poklewski (ur. w 1837 roku w Serweczu Wielkim, zm. 7 maja 1896 roku w Bobrujsku) – polski wojskowy w stopniu pułkownika, powstaniec styczniowy, dowódca III Korpusu wojsk powstańczych.
Biografia[]
Jan Koziełł-Poklewski urodził się w 1837 roku w Serweczu Wielkim. W 1852 oku rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych w Petersburgu, a następnie studiował na Akademii Inżynierów Wojskowych. Należał do tajnego Koła Oficerów Polskich w Petersburgu. W 1859 roku wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował studia wojskowe. Poznał Ludwika Mierosławskiego. W 1861 roku powrócił do Wilna, gdzie organizował oddział Komitetu Miejskiego. Po wybuchu powstania styczniowego, wyjechał do Moskwy, gdzie zbierał pieniądze i mapy Królestwa Polskiego. W 1863 roku wszedł w skład Wydziału Wojny Rządu Narodowego i został komendantem Warszawy. Następnie był naczelnikiem wojennym województw augustowskiego i grodzieńskiego. W grudniu 1863 roku został dowódcą III Korpusu wojsk powstańczych. Organizował dostawy broni i amunicji z Belgii, ale w międzyczasie powstanie zostało stłumione.
Po upadku powstania wyemigrował do Francji, gdzie pracował jako inżynier. Podczas wojny francusko-pruskiej został dowódcą wandejskiej brygady piechoty. Po zakończeniu walk, wyjechał do Marsylii i prowadził rozmowy z konsulem rosyjskim. W styczniu 1872 roku powrócił do Polski i mimo obietnicy został aresztowany. Był przesłuchiwany i złożył przysięgę na wierność carowi. Mimo to został zesłany do Turkiestanu. Pracował tam jako inżynier i przyczynił się do rozwoju regionu. Był założycielem miasta Żarkent.
Zmarł 7 maja 1896 roku w Bobrujsku.