Jan Lachowicz (ur. 24 sierpnia 1896 roku w Kłodnie Wielkim, zm. 13 sierpnia 1973 roku w Londynie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej dowódca III batalionu 3. Pułku Piechoty KOP.
Biografia[]
Jan Lachowicz urodził się 24 sierpnia 1896 roku w Kłodnie Wielkim, na terenie Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Legionów Polskich, a podczas bitwy pod Kościuchnówką trafił do rosyjskiej niewoli. Udało mu się zbiec, a po kryzysie przysięgowym został wcielony do Armii Austro-Węgier. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W styczniu 1931 roku awansował na majora. W maju 1933 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza i dowodził batalionem Snów i Słobódka. W marcu 1939 roku awansował na podpułkownika. Od kwietnia 1939 roku dowodził batalionem KOP Słobódka II.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, jego batalion został przemianowany na III batalion 3. Pułku Piechoty KOP płk. Zdzisława Zajączkowskiego. Po sowieckiej agresji uczestniczył w bitwie pod Borowiczami, a 23 września po kapitulacji pułku dostał się do sowieckiej niewoli. Trafił do kopalni torfu w obwodzie sumskim, później został przeniesiony do obozu w Kozielsku, a następnie do obozu w Griazowcu. Po zawarciu układu Sikorski-Majski odzyskał wolność i wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Od września 1941 roku dowodził 18. Pułkiem Piechoty, a w kwietniu 1942 roku stanął na czele 15. Pułku Piechoty. Jako zastępca dowódcy 6. Lwowskiej Brygady Piechoty płk. Witolda Eugeniusza Sawickiego uczestniczył w kampanii włoskiej i bitwie o Monte Cassino. Od sierpnia 1944 roku dowodził 2. Brygadą Strzelców Karpackich. W listpadzie 1944 roku awansował na pułkownika. W listopadzie 1945 roku trafił do 7. Dywizji Piechoty. Następnie był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Centrum Wyszkolenia Armii. W 1947 roku został zdemobilizowany.
Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. W latach 1960-1962 i 1964 był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari. W marcu 1966 roku Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski awansował go na generała brygady. Był również Ministrem Obrony Narodowej Rządu na uchodźstwie.
Zmarł 13 sierpnia 1973 roku w Londynie. Jego szczątki potajemnie sprowadzono do Polski i spoczął na cmentarzu w Smardach Górnych. Później został przeniesiony na cmentarz komunalny w Opolu.