Jarosław Okulicz-Kozaryn (ur. 1 sierpnia 1888 roku w Kownie, zm. 25 grudnia 1955 roku w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca obrony Wilna.
Biografia[]
Jarosław Okulicz-Kozaryn urodził się 1 sierpnia 1888 roku w Kownie, na terenie Imperium Rosyjskiego. Brał udział w I wojnie światowej i służył w lotnictwie. Za zniszczenie nieprzyjacielskich składów amunicyjnych został odznaczony Krzyżem św. Jerzego. W 1916 roku został instruktorem w Szkole Obserwatorów Lotniczych w Kijowie. W 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. W lutym 1919 roku przewodził Misji Wojskowej na Syberii, w celu ewakuacji 5. Dywizji Strzelców Syberyjskich. Otrzymał awans na majora. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku rozpoczął kurs na Wyższej Szkole Wojennej, a w maju 1922 roku otrzymał awans na podpułkownika. Następnie trafił do Okręgu Korpusu nr. III w Grodnie, w latach 1923-1925 był zastępcą szefa sztabu. Wkrótce został przeniesiony do korpusu piechoty. W czerwcu 1927 roku objął dowództwo nad 29. Pułkiem Strzelców Kaniowskich. W styczniu 1928 roku został dowódcą Obrony Przeciwlotniczej Okręgu Korpusu nr. III.
Podczas kampanii wrześniowej, 14 września dotarł do Wilna i objął dowództwo nad obroną miasta, podczas sowieckiego ataku. 19 września, po rozmowie z gen. Józefem Olszyną-Wilczyńskim, wydał rozkaz wycofania sił polskich w kierunku granicy litewskiej.
Zmarł 25 grudnia 1955 roku w Warszawie. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim.