Jerzy Grobicki (ur. 4 stycznia 1891 roku w Piastowie, zm. 22 września 1972 roku w Toronto) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Kresowej Brygady Kawalerii.
Biografia[]
Jerzy Grobicki urodził się 4 stycznia 1891 roku w Piastowie koło Grójca, na terenie Imperium Rosyjskiego. Kształcił się w Akademii Rycerskiej w Legnicy. W 1906 roku dołączył do Legii Cudzoziemskiej i służył w Algierze. W 1908 roku brał udział w kryzysie bośniackim i walczył przeciwko Turkom w Macedonii. Ukończył austro-węgierską Szkołę Oficerów Kawalerii. Następnie uczestniczył w I wojnie światowej. Od 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za szarże pod Arcelinem, gen. Władysław Sikorski odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1921 roku został attaché wojskowym w Budapeszcie. W maju 1922 roku otrzymał awans na majora. W czerwcu 1924 roku został zastępcą dowódcy 16. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Wkrótce został awansowany na podpułkownika. W 1925 roku ukończył Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojskowej w Warszawie, a następnie kontynuował służbę w Generalnym Inspektoracie Kawalerii. W grudniu 1926 roku objął dowództwo nad 22. Pułkiem Ułanów. W grudniu 1929 roku otrzymał awans na pułkownika. Dowodził 6. Samodzielną Brygadą Kawalerii, a następnie został kierownikiem taktyki kawalerii w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W marcu 1932 roku przeszedł w stan spoczynku. Do służby powrócił w maju 1939 roku. Został dowódcą i organizatorem Sieradzkiej Brygady Obrony Narodowej.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, dowodził Oddziałem Wydzielonym 10. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Dindorfa-Ankowicza. 4 września 1939 roku objął dowództwo nad Kresową Brygadą Kawalerii. Brał udział w bitwie pod Wolą Cyrusową, II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim i bitwie pod Krasnobrodem. 27 września dostał się do sowieckiej niewoli. Był jeńcem obozu NKWD w Griazowcu. Wolność odzyskał po zawarciu układu Sikorski-Majski. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i został zastępcą dowódcy 5. Dywizji Piechoty gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza. We wrześniu 1942 roku objął dowództwo nad 6. Lwowską Brygadą Strzelców, a w marcu 1943 roku trafił do dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie.
Po zakończeniu wojny, został attaché wojskowym przy rządzie Czang Kaj-szeka. W 1947 roku został zdemobilizowany i osiadł w Kanadzie. W maju 1963 roku Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski awansował go na generała brygady.
Zmarł 22 września 1972 roku w Toronto.