Jerzy Jan Jastrzębski (ur. 29 lipca 1895 roku w Awiżańcach, zm. 24 kwietnia 1944 roku w Venafro) – polski wojskowy, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 8. Pułku Strzelców Konnych i Pułku Zbiorczego Pomorskiej Brygady Kawalerii.
Biografia[]
Jerzy Jan Jastrzębski urodził się 29 lipca 1895 roku w Awiżańcach, na terenie Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu I wojny światowej dołączył do Armii Rosyjskiej i służył w kawalerii. Pod koniec wojny przeszedł do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego i brał udział w wojnie domowej w Rosji. W 1918 roku powrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 roku ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a w 1925 roku awansował na majora. W 1928 roku ukończył studia na Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i został szefem sztabu 4. Dywizji Kawalerii we Lwowie. W grudniu 1940 roku awansował na podpułkownika, a we wrześniu 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 27. Pułku Ułanów. Od kwietnia 1934 roku dowodził 8. Pułkiem Strzelców Konnych. W 1936 roku awansował na pułkownika.
Na czele pułku, w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie w Borach Tucholskich. 3 września 1939 roku wyprowadził swoją jednostkę z okrążenia. Następnie uczestniczył w bitwie nad Bzurą i bitwie o Warszawę. 6 września objął dowództwo nad improwizowanym Pułkiem Zbiorczym Pomorskiej Brygady Kawalerii. 18 września dostał się do niemieckiej niewoli i był więziony w Krakowie, skąd udało mu się uciec. Rozpoczął działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej. Jako kurier dotarł do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Po klęsce w kampanii francuskiej ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Był szefem Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza i zastępcą dowódcy 10. Brygady Kawalerii Pancernej Polskich Sił Zbrojnych gen. Stanisława Maczka. Wiosną 1942 roku objął dowództwo nad 3. Brygadą Strzelców Karpackich na Bliskim Wschodzie. Następnie został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Karpackich gen. Stanisława Kopańskiego. Wraz z siłami polskimi uczestniczył w kampanii włoskiej, podczas której walczył nad rzeką Sangro. Jako dowódca 3. Grupy Rozpoznawczej brał udział w bitwie o Monte Cassino. Został ciężko ranny 23 kwietnia 1944 roku w wybuchu miny pod Monte Trocchio. Zmarł następnego dnia w szpitalu w Venafro.
Był pierwszym i najstarszym stopniem żołnierzem polskim poległym pod Monte Cassino. Spoczął na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino.
W 1964 roku Naczelny Wódz gen. Władysław Anders awansował go pośmiertnie na generała brygady.