Joachim Lemelsen (ur. 26 września 1888 roku w Berlinie, zm. 30 marca 1954 roku w Getyndze) – niemiecki wojskowy, generał wojsk pancernych Wehrmachtu i dowódca 14. Armii.
Biografia[]
Joachim Lemelsen urodził się 26 września 1888 roku w Berlinie. Służbę wojskową rozpoczął w lipcu 1907 roku, a w listopadzie 1908 roku został awansowany na porucznika. Podczas I wojny światowej, walczył na froncie zachodnim. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas, Orderem Hohenzollernów i Krzyżem Hanzeatyckim. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. 1 listopada 1931 roku został awansowany na podpułkownika, a 1 kwietnia 1934 roku na pułkownika. 1 kwietnia 1935 roku został komendantem Szkoły Wojennej w Dreźnie. 1 kwietnia 1937 roku został awansowany na generała majora. W marcu 1938 roku objął dowództwo nad 29. Dywizją Piechoty. 1 kwietnia 1939 roku został awansowany na generała porucznika.
Na czele dywizji brał udział w kampanii wrześniowej i walczył pod Iłżą i Kockiem. Podległe mu wojska dokonały zbrodni w Ciepielowie. Następnie brał udział w kampanii francuskiej, a od 29 maja 1940 roku dowodził 5. Dywizją Pancerną. 1 sierpnia 1940 roku został awansowany na generała artylerii. 25 listopada 1940 roku został dowódcą nowego XXXXVII Korpusu Armijnego, stacjonującego na terenie Generalnego Gubernatorstwa. W maju 1941 roku korpus został podporządkowany 2. Grupie Pancernej gen. Heinza Guderiana. 4 czerwca 1941 roku otrzymał awans na generała wojsk pancernych. Brał udział w operacji Barbarossa i walczył m.in: pod Mińskiem, Smoleńskiem, Kijowem, Wiaźmą i Briańskiem. 27 lipca 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Poniósł ciężkie straty podczas bitwy pod Moskwą. Sprzeciwiał się rozstrzeliwaniu jeńców wojennych i zbrodniom na ludności cywilnej. W czerwcu 1942 roku jego korpus został przemianowany na XXXXVII Korpus Pancerny, ale większość jednostek zmechanizowanych została przekazana Grupie Armii Południe gen. Ericha von Mansteina. Latem przeprowadził dużą operację antypartyzancką o kryptonimie Vogelsang w rejonie Briańska. Na przełomie maja i czerwca dowodził kolejną operacją Zigeunerbaron. Przed bitwą pod Kurskiem, do korpusu przekazano kilka jednostek zmechanizowanych. Brał udział w północnym natarciu na Kursk i odpierał sowieckie ataki podczas operacji orłowskiej. Następnie wycofał się na Linię Pantery nad Dnieprem. 4 września 1943 roku został dowódcą 10. Armii we Włoszech, a trzy dni później został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. 1 maja 1944 roku objął dowództwo nad 1. Armią we Francji. Na chwilę przed rozpoczęciem lądowania aliantów w Normandii, został dowódcą 14. Armii we Włoszech. Prowadził walkę z partyzantami. 26 października stanął na czele 10. Armii, a 22 kwietnia 1945 roku ponownie został dowódcą 14. Armii. Stawiał czoło ofensywie aliantów w kwietniu 1945 roku. 8 maja 1945 roku dostał się do niewoli brytyjskiej, z której został zwolniony 10 kwietnia 1948 roku.
Zmarł 30 marca 1954 roku w Getyndze.