John Pope (ur. 16 marca 1822 roku, w Louisville, Kentucky, zm. 23 września 1892 roku w Sandusky, Ohio) – amerykański wojskowy w randze major general, generał Unii w wojnie secesyjnej. Najbardziej znany z klęski w drugiej bitwie pod Bull Run. Uczestnik tłumienia powstania Dakotów.
Biografia[]
Młodość[]
John Pope urodził się 16 marca 1822 roku w Louisville w stanie Kentucky. Był synem Nathaniela Pope'a, sędziego federalnego i przyjaciela Abrahama Lincolna. W 1842 roku ukończył Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych i został podporucznikiem w Korpusie Inżynierów. Początkowo służył na północno-wschodniej granicy z Kanadą. Pod rozkazami gen. Zachary'ego Taylora brał udział w wojnie amerykańsko-meksykańskiej. Walczył w bitwach pod Monterrey i Buena Vista. Awansował do stopnia kapitana, a po wojnie zajął się geodezją.
Wojna secesyjna[]
Generał John Pope podczas wojny secesyjnej.
Po wyborze Abrahama Lincolna na prezydenta Stanów Zjednoczonych, jako jeden z czterech oficerów został wyznaczony do eskortowania go do Waszyngtonu. Następnie został awansowany na generała brygadiera i rekrutował ochotników w Illinois. Trafił do Departamentu Zachodu gen. Johna C. Frémonta, gdzie objął dowództwo nad północną i centralną Missouri. Był skonfliktowany z Frémontem i próbował usunąć go ze stanowiska. 18 grudnia 1861 roku pod Blackwater w stanie Missouri zmusił do wycofania się Konfederatów Sterlinga Pricea. Wziął do niewoli 1200 jeńców, a jego zwycięstwo zwróciło uwagę gen. dyw. Henrego W. Hallecka. 23 lutego 1862 roku Halleck mianował go dowódcą Armii Mississippi. Wykonał marsz na Nowy Madryt i zdobył silnie ufortyfikowaną wyspę nr. 10. Po sukcesie w kampanii na Mississippi został awansowany na generała majora. Podczas oblężenia Corinthu dowodził lewym skrzydłem armii Hallecka, ale został przeniesiony na wschód. Po upadku kampanii półwyspowej gen. dyw. Georga McClellana, został dowódcą Armii Wirginii. Rozwścieczony Frémont złożył dymisję. Pope działał śmiało, a jego siły zostały wzmocnione posiłkami z Armii Potomaku gen. McClellana. Jego przeciwnikiem był Robert E. Lee, który podzielił swoje siły na dwie części. Gen. dyw. Konfederacji Thomas Jackson pokonał podwładnego Pope'a, Nathaniela P. Banksa w bitwie pod Cedar Mountain. Gdy Lee z resztą swojej armii ruszył na Pope'a, Jackson zajął jego bazę zaopatrzeniową w Manassas Station. Gen. Pope wpadł w pułapkę pod Bull Run. 29 sierpnia podwładni Pope'a odparli atak połączonych sił Jacksona i Lee. Następnego dnia gen. Fitz John Porter, zgodnie z rozkazami Pope'a, przeprowadził atak na Jacksona i odsłonił skrzydło wojsk Unii. Gen. dyw. James Longstreet przeprowadził niespodziewany atak na wojska Unii i zmusił je do odwrotu. Generał Pope za niepowodzenie obarczył generała Portera, który został uznany winnym przez sąd wojenny. 12 września 1862 roku gen. Pope został zwolniony ze stanowiska, a jego armia została połączona z Armią Potomaku. Pope został przeniesiony do Minnesoty, gdzie brał udział w tłumieniu powstania Dakotów. W 1865 roku został awansowany na generała dywizji.
27 czerwca 1865 roku Departament Wojny podzielił terytorium Stanów Zjednoczonych na pięć dywizji i 19 departamentów. Dowódcą dywizji Missouri został gen. dyw. William Tecumseh Sherman, a Pope został dowódcą Departamentu Stanu Missouri, zastępując gen. Grenville'a M. Dodge'a. Po kapitulacji sił gen. Lee wystosował list do Edmunda Kirby Smitha, proponując Konfederatom w Luizjanie, takie same warunki kapitulacji. Gen. Kirby Smith odmówił, ale pięć tygodni później, kapitulację w Nowym Orleanie podpisał gen. Simon Bolivar Buckner.
Dalsze życie[]
W kwietniu 1867 roku Pope został gubernatorem rekonstruowanego Trzeciego Okręgu Wojskowego w Atlancie. 28 grudnia 1867 roku został zdymisjonowany przez prezydenta Andrew Johnsona. Za prezydenta Granta powrócił na stanowisko dowódcy Departamentu Missouri. Brał udział w wojnie Apaczów, w tym w wojnie Red River. Przenosił plemiona równin południowych do rezerwatów w Oklahomie. Narobił sobie wrogów w Waszyngtonie, ponieważ oddał rezerwaty pod dowództwo wojska, zamiast Biura Indiańskiego.
W 1879 roku komisja śledcza powołana przez prezydenta Rutherforda Hayesa i kierowana przez gen. Johna Schofielda, uniewinniła generała Fitza John Portera i odpowiedzialnością za klęskę pod Bull Run obarczyła gen. Pope'a. Raport określił Johna Pope'a jako lekkomyślnego.
W 1882 roku John Pope został awansowany na generała majora, a rok później trafił do Dywizji Wojskowej Pacyfiku. 16 marca 1886 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 23 września 1892 roku w Ohio Soldiers' Home, niedaleko Sandusky w Ohio. Został pochowany na cmentarzu Bellefontaine w St. Louis w stanie Missouri.