Josef "Sepp" Dietrich (ur. 28 maja 1892 roku w Hawangen, zm. 21 kwietnia 1966 roku w Ludwigsburgu) – niemiecki wojskowy, SS-Oberstgruppenführer i generał pułkownik Waffen-SS, dowódca Leibstandarte SS Adolf Hitler oraz zbrodniarz wojenny.
Biografia[]
Młodość i I wojna światowa[]
Josef Dietrich urodził się 28 maja 1892 roku w Hawangen. W 1911 roku rozpoczął służbę wojskową w armii bawarskiej. Podczas szkolenia spadł z konia i został poważnie ranny. Następnie został zwolniony z armii. Po wybuchu I wojny światowej na ochotnika zgłosił się do artylerii. Walczył na froncie zachodnim i brał udział w bitwie pod Caporetto. Następnie służył w batalionie szturmowym i był trzykrotnie ranny. Na wiosnę 1918 roku trafił do wojsk czołgowych. Został strzelcem w zdobycznym czołgu Mark IV. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas.
Okres międzywojenny[]
Po wojnie należał do Freikorpsu i uczestniczył w tłumieniu Bawarskiej Republiki Rad. W 1920 roku rozpoczął służbę w bawarskiej policji, ale nadal był członkiem Freikorpsu. Uczestniczył w bitwie o Górę św. Anny. Prawdopodobnie brał udział w puczu monachijskim, za co został wydalony z policji. W 1925 roku dołączył do NSDAP, a w maju 1928 roku do SS. Często spotykał się z Adolfem Hitlerem. Podczas puczu Stennesa opowiedział się po stronie Hitlera. Został za to awansowany na SS-Gruppenführera. W 1930 roku został powołany do Reichstagu. Po nominacji Hitlera na kanclerza Rzeszy, został jego osobistym ochroniarzem. Odegrał dużą rolę podczas nocy długich noży. Rozstrzelał sześciu przywódców SA: Augusta Schneidhubera, Hansa Hayna, Edmunda Heinesa, Petera von Heydebrecka, Wilhelma Schmida i Hansa Erwina von Spreti-Weilbacha. Hitler awansował go za to na SS-Obergruppenführera. We wrześniu 1933 roku stanął na czele Leibstandarte SS Adolf Hitler. Teoretycznie jednostka podlegała Reichsführerowi SS Heinrichowi Himmlerowi, ale faktycznie cieszył się dużą niezależnością.
Josef "Sepp" Dietrich.
Na jej czele uczestniczył w anschlussie Austrii i aneksji Czechosłowacji.
II wojna światowa[]
Leibstandarte SS Adolf Hitler brała udział w kampanii wrześniowej i walczyła nad Bzurą i pod Warszawą. Żołnierze Seppa Dietricha następnie uczestniczyli w kampanii holenderskiej, belgijskiej i francuskiej. Jako dowódca jednostki ponosi odpowiedzialność za liczne zbrodnie wojenne. W kwietniu i maju 1941 roku brał udział w kampanii bałkańskiej. W ramach przygotowań do agresji na ZSRR, jednostka została powiększona do rozmiaru dywizji zmotoryzowanej. W trakcie operacji Barbarossa Dietrich walczył w 1. Grupie Pancernej gen. Ewalda von Kleista w Grupie Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta. Uczestniczył w bitwie pod Humaniem i bitwie o Rostów. Pod koniec roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. Zimą 1941 roku odmroził sobie stopy i trafił na leczenie do szpitala, do Niemiec. 20 kwietnia 1942 roku awansował na SS-Oberstgruppenführera i generała pułkownika Waffen-SS. Leibstandarte została odtworzona na zachodzie i w grudniu 1942 roku ponownie trafiła na front wschodni. W ramach Korpusu Pancernego SS SS-Obergruppenführera Paula Haussera brał udział w III bitwie o Charków. Od czerwca 1944 roku jednostkę przerzucano do Normandii, by powstrzymać lądowanie aliantów. W sierpniu 1944 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Brylantami. We wrześniu objął dowództwo nad 6. Armią Pancerną i brał udział w ofensywie w Ardenach.
Generał Sepp Dietrich podczas ofensywy w Ardenach.
Prowadził tajne rozmowy z feldmarszałkiem Erwinem Rommlem na temat potencjalnego rozejmu z aliantami. Następnie brał udział w bitwie o Budapeszt i bitwie o Wiedeń. Gdy ktoś wywiesił białą flagę na wiedeńskiej katedrze św. Szczepana, wydał rozkaz ostrzelania jej artylerią, ale kapitan Wehrmachtu nie wykonał rozkazu. Wraz z resztkami armii złożył broń gen. Georgowi Pattonowi 8 maja 1945 roku.
Po wojnie[]
Po wojnie, za popełnione zbrodnie wojenne został zaocznie skazany na karę śmierci przez władze ZSRR. 16 lipca 1946 roku usłyszał wyrok dożywotniego pozbawienia wolności za zbrodnię w Malmedy, ale w 1956 roku wyszedł na wolność. W 1957 roku na światło dzienne wyszły jego zbrodnie popełnione podczas nocy długich noży. Ponownie trafił do więzienia, ale został zwolniony ze względu na chorobę serca. Pozostał wiernym nazistą i należał do HIAG.
Zmarł na atak serca 21 kwietnia 1966 roku w Ludwigsburgu. Mowę pożegnalną na pogrzebie wygłosił były generał SS Wilhelm Bittrich.