Historia Wiki

Josef "Sepp" Dietrich (ur. 28 maja 1892 roku w Hawangen, zm. 21 kwietnia 1966 roku w Ludwigsburgu) – niemiecki wojskowy, SS-Oberstgruppenführer i generał pułkownik Waffen-SS, dowódca Leibstandarte SS Adolf Hitler oraz zbrodniarz wojenny.

Biografia[]

Młodość i I wojna światowa[]

Josef Dietrich urodził się 28 maja 1892 roku w Hawangen. W 1911 roku rozpoczął służbę wojskową w armii bawarskiej. Podczas szkolenia spadł z konia i został poważnie ranny. Następnie został zwolniony z armii. Po wybuchu I wojny światowej na ochotnika zgłosił się do artylerii. Walczył na froncie zachodnim i brał udział w bitwie pod Caporetto. Następnie służył w batalionie szturmowym i był trzykrotnie ranny. Na wiosnę 1918 roku trafił do wojsk czołgowych. Został strzelcem w zdobycznym czołgu Mark IV. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym obu klas.

Okres międzywojenny[]

Po wojnie należał do Freikorpsu i uczestniczył w tłumieniu Bawarskiej Republiki Rad. W 1920 roku rozpoczął służbę w bawarskiej policji, ale nadal był członkiem Freikorpsu. Uczestniczył w bitwie o Górę św. Anny. Prawdopodobnie brał udział w puczu monachijskim, za co został wydalony z policji. W 1925 roku dołączył do NSDAP, a w maju 1928 roku do SS. Często spotykał się z Adolfem Hitlerem. Podczas puczu Stennesa opowiedział się po stronie Hitlera. Został za to awansowany na SS-Gruppenführera. W 1930 roku został powołany do Reichstagu. Po nominacji Hitlera na kanclerza Rzeszy, został jego osobistym ochroniarzem. Odegrał dużą rolę podczas nocy długich noży. Rozstrzelał sześciu przywódców SA: Augusta Schneidhubera, Hansa Hayna, Edmunda Heinesa, Petera von Heydebrecka, Wilhelma Schmida i Hansa Erwina von Spreti-Weilbacha. Hitler awansował go za to na SS-Obergruppenführera. We wrześniu 1933 roku stanął na czele Leibstandarte SS Adolf Hitler. Teoretycznie jednostka podlegała Reichsführerowi SS Heinrichowi Himmlerowi, ale faktycznie cieszył się dużą niezależnością.

Josef Sepp Dietrich kolor

Josef "Sepp" Dietrich.

Na jej czele uczestniczył w anschlussie Austrii i aneksji Czechosłowacji.

II wojna światowa[]

Leibstandarte SS Adolf Hitler brała udział w kampanii wrześniowej i walczyła nad Bzurą i pod Warszawą. Żołnierze Seppa Dietricha następnie uczestniczyli w kampanii holenderskiej, belgijskiej i francuskiej. Jako dowódca jednostki ponosi odpowiedzialność za liczne zbrodnie wojenne. W kwietniu i maju 1941 roku brał udział w kampanii bałkańskiej. W ramach przygotowań do agresji na ZSRR, jednostka została powiększona do rozmiaru dywizji zmotoryzowanej. W trakcie operacji Barbarossa Dietrich walczył w 1. Grupie Pancernej gen. Ewalda von Kleista w Grupie Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta. Uczestniczył w bitwie pod Humaniem i bitwie o Rostów. Pod koniec roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. Zimą 1941 roku odmroził sobie stopy i trafił na leczenie do szpitala, do Niemiec. 20 kwietnia 1942 roku awansował na SS-Oberstgruppenführera i generała pułkownika Waffen-SS. Leibstandarte została odtworzona na zachodzie i w grudniu 1942 roku ponownie trafiła na front wschodni. W ramach Korpusu Pancernego SS SS-Obergruppenführera Paula Haussera brał udział w III bitwie o Charków. Od czerwca 1944 roku jednostkę przerzucano do Normandii, by powstrzymać lądowanie aliantów. W sierpniu 1944 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Brylantami. We wrześniu objął dowództwo nad 6. Armią Pancerną i brał udział w ofensywie w Ardenach.

Sepp Dietrich Ardeny

Generał Sepp Dietrich podczas ofensywy w Ardenach.

Prowadził tajne rozmowy z feldmarszałkiem Erwinem Rommlem na temat potencjalnego rozejmu z aliantami. Następnie brał udział w bitwie o Budapeszt i bitwie o Wiedeń. Gdy ktoś wywiesił białą flagę na wiedeńskiej katedrze św. Szczepana, wydał rozkaz ostrzelania jej artylerią, ale kapitan Wehrmachtu nie wykonał rozkazu. Wraz z resztkami armii złożył broń gen. Georgowi Pattonowi 8 maja 1945 roku.

Po wojnie[]

Po wojnie, za popełnione zbrodnie wojenne został zaocznie skazany na karę śmierci przez władze ZSRR. 16 lipca 1946 roku usłyszał wyrok dożywotniego pozbawienia wolności za zbrodnię w Malmedy, ale w 1956 roku wyszedł na wolność. W 1957 roku na światło dzienne wyszły jego zbrodnie popełnione podczas nocy długich noży. Ponownie trafił do więzienia, ale został zwolniony ze względu na chorobę serca. Pozostał wiernym nazistą i należał do HIAG.

Zmarł na atak serca 21 kwietnia 1966 roku w Ludwigsburgu. Mowę pożegnalną na pogrzebie wygłosił były generał SS Wilhelm Bittrich.