Josef Reichert (ur. 12 grudnia 1891 roku w Burgfeld, zm. 15 marca 1970 roku w Gauting) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Josef Reichert urodził się 12 grudnia 1891 roku w Burgfeld. W lipcu 1910 roku rozpoczął służbę wojskową, a w sierpniu 1912 roku został skierowany do Szkoły Wojennej w Monachium. Po jej ukończeniu trafił na kurs do Wojskowej Szkoły Strzeleckiego Lechfeld. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. We wrześniu 1914 roku otrzymał Krzyż Żelazny II klasy, a następnie uczestniczył w bitwach nad Sommą, pod Ypres, La Bassée i Arras. W lipcu 1915 roku został ranny, a w październiku 1916 roku został odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy. W marcu 1918 roku trafił na szkolenie lotnicze w Les Baraques, koło Metzu, a w kwietniu brał udział w bitwie pod Kemmel. Na początku października 1918 roku dostał się do francuskiej niewoli, którą opuścił dopiero w styczniu 1920 roku. Został odznaczony czarną Odznaką za Rany. Po powrocie do Niemiec kontynuował służbę w Reichswehrze. We wrześniu 1921 roku otrzymał awans na kapitana, a w listopadzie ukończył kurs dla obsługi moździerzy na poligonie Döberitz. We wrześniu 1930 roku jako instruktor trafił do Szkoły Piechoty w Dreźnie, a w kwietniu 1932 roku awansował na majora. Dwa lata później został instruktorem taktyki. W lutym 1935 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w lipcu 1937 roku na pułkownika. Następnie trafił do sztabu 95. Pułku Piechoty. Uczestniczył w anschlussie Austrii. W listopadzie 1938 roku objął dowództwo nad 6. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 30. Dywizji Piechoty gen. Kurta von Briesena uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył nad Wartą i Bzurą. Później brał udział w kampanii francuskiej, kampanii bałkańskiej i operacji Barbarossa. W sierpniu 1941 roku otrzymał awans na generała majora, a miesiąc później trafił do rezerwy dowódczej. Wkrótce zastąpił gen. Hermanna von Gimborna na stanowisku dowódcy 177. Dywizji w Armii Rezerwowej gen. Friedricha Fromma. Od lutego 1943 roku dowodził 714. Dywizją Piechoty w Serbii, zastępując na tym stanowisku gen. Friedricha Stahla. Wkrótce jednostka została przemianowana na 714. Dywizję Strzelców. Po miesiącu stanął na czele 711. Dywizji Piechoty stacjonującej u wybrzeży kanału La Manche. W sierpniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika. Uczestniczył w walkach w Normandii, a następnie wycofał się do Holandii, gdzie zwalczał aliancką operację Market Garden. Później brał udział w ciężkich walkach na Węgrzech, podczas których jego dywizja została niemal rozbita 14 kwietnia 1945 roku uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu i trafił do rezerwy. 8 maja 1945 roku dostał się do alianckiej niewoli, którą opuścił w lipcu 1947 roku.
Zmarł 13 maja 1970 roku w Gauting.