Josif Iwanowicz Chorun (ros. Иосиф Иванович Хорун) (ur. 4 czerwca 1884 roku w Taratce, zm. 21 lutego 1962 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał major Armii Czerwonej.
Biografia[]
Josif Chorun urodził się 4 czerwca 1884 roku we wsi Taratka, w guberni witebskiej. Pochodził z rodziny robotniczej. W listopadzie 1905 roku został powołany do Armii Rosyjskiej, a w listopadzie 1909 roku przeszedł do rezerwy. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do służby. W styczniu 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej i WKP(b). Brał udział w wojnie domowej i walczył przeciwko siłom gen. Antona Denikina. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a później walczył z siłami Symona Petlury. Brał udział w operacji perekopsko-czongarskiej i tłumił rebelię Nestora Machny. W marcu 1921 roku trafił na kursy do Wyższej Szkoły Kawalerii. W szeregach 11. Dywizji Kawalerii walczył z Basmaczami i tłumił powstanie w Chorezmijskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Trzykrotnie był odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. W okresie międzywojennym dowodził 43. Pułkiem Kawalerii i 3. Brygadą Kawalerii. W listopadzie 1931 roku objął dowództwo nad 11. Dywizją Kawalerii, a w październiku 1933 roku rozpoczął kursy w Akademii Wojskowej im. Frunzego. Od listopada 1935 roku był zastępcą dowódcy 6. Dywizji Kawalerii. W grudniu 1938 roku został wykładowcą w Akademii Wojskowej im. Frunzego, a od stycznia 1941 roku dowodził 150. Dywizją Strzelecką w Odeskim Okręgu Wojskowym.
W składzie Frontu Południowego gen. Iwana Tiuleniewa brał udział w obronie, podczas niemieckiej operacji Barbarossa. Uczestniczył w operacji München, tyraspolsko-melitopolskiej i donbaskiej. W dniach 28-30 listopada 1941 roku dowodził improwizowanym korpusem kawalerii, a w grudniu został zastępcą dowódcy 9. Armii gen. Fiodora Charitonowa ds. logistyki. Brał udział w operacji barwienkowsko-łozowskiej. Od lutego 1942 roku znajdował się w rezerwie Rady Wojskowej Frontu Południowego. W marcu 1942 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 3. Armii gen. Filippa Żmaczenki. Jako szef dowództwa samochodowego armii uczestniczył w operacji woronesko-kastornieńskiej. W lipcu 1943 roku stanął na czele 119. Dywizji Strzeleckiej i brał udział w operacjach horodzkiej, jelecko-dorogobużskiej i połockiej. W lipcu 1944 roku stracił stanowisko i trafił do dyspozycji Rady Wojskowej 2. Frontu Bałtyckiego gen. Andrieja Jeriomienki. Pod koniec lipca został dowódcą garnizonu w Jełgawie.
We wrześniu 1945 roku trafił do rezerwy, ale w grudniu przywrócono go do służby. Trafił do Rady Wojskowej Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W lutym 1946 roku został komendantem wojskowym Chemnitz, a w sierpniu został szefem komisji badającej zbrodnie niemieckie w obozie koncentracyjnym w Zeithain. W sierpniu 1947 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 21 lutego 1962 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Wwiedieńskim.